Maar die regels, die regels. Ze zijn soms maar moeilijk te volgens en o zo onlogisch. Een voorbeeld uit de praktijk.
Op de boerderij waar ik werk zijn Montbéliard koeien. Dat zijn dubbeldoel koeien. Ze geven goed melk en uiteindelijk goed vlees. Het zijn robuuste beesten, lekker vruchtbaar en sterk van gestel. Maar ze zijn ook heel lief. En dat vind ik ook belangrijk. Dubbeldoel dus.
Een dubbeldoel koeienleven ziet er als volgt uit: ben je een mannetje, dan moet je opzouten naar de mesterij want je bent niet dubbeldoel: melk zit er niet in. Het vrouwelijke vaarskalf blijft. Eerst een week of 10 in de iglo -dat zijn die lelijke witte hutjes-, daarna mogen ze met de leeftijdsgenoten samenhokken. Na een jaar is het vaarskalf een pink en de pink wordt na plusminus 16 maanden door stier Jan of door stier Nico bevrucht. En dan is de pink een vaars. Na gemiddeld 40 weken moet de vaars baren en ja, daar komt de melk! De eerste melk heet biestmelk en gaat naar het kalf, daarna is de melk voor alle kalveren, maar vooral ook voor de kaas en de melkfabriek. En dat rondje, van zwanger worden naar baren en melk geven doet een koe zo’n vijf tot zes keer. En dan wordt het tijd voor dat andere doel: vlees!
En nu komt het. De koe, Vivian in dit geval, is een biologische koe, die haar hele leven biologische melk heeft gegeven. Gecertificeerd. En ja dan wordt vlees ook biologisch. Maar daar moet je wel wat voor doen. Vivian heeft in Weesp haar leven doorgebracht en moet nu naar de slachterij. Maar de biologische slachterij die tegen een goede prijs… Ho. Wacht. Een biologische slachterij? Wat is dat nou?
Een biologische slachterij bestaat helemaal niet, een biologisch gecertificeerde slachterij wel. Maar aan het slachten is niks biologisch. Dat is precies hetzelfde als bij een reguliere slachterij. Het enige wat ze doen is zorgen dat het vlees van de biokoe niet vermengd wordt met het vlees van de gewone koe, dat na het slachten van een gewone koe, de slachterij goed schoongespoten wordt voordat Vivian met haar biolapjes binnenkomt.
Je zou denken dat er ook eisen worden gesteld aan het dierenwelzijn. Maar dat is niet zo. Kijk, dood, dat moet Vivian, anders geen vlees op het bord. Maar hoe Vivian haar laatste uren doormaakt, daar kun je best veel aan doen. Daar helpt de biologische slachterij niets bij. In dit geval verergert deze bioslachter de boel zelfs. Er zijn namelijk niet zoveel biologisch gecertificeerde slachterijen in Nederland en dat betekent al snel dat de koe een eindje moet tuffen om er te komen. En dat is niet leuk voor Vivian. Vivian gaat in de stress als ze helemaal van Weesp naar Alkmaar moet. Vivian valt misschien wel om en kan dan niet meer overeind komen. Klote voor Vivian, heeft ze net zo lekker goed biologisch leven gehad.
Vivian zou ook naar een huisslachterij in Abcoude kunnen, een ritje van pak 'm beet twee kilometer, maar dat mag niet van de wet. Toch, en geloof me, dat is een prima slachterij, die zorgt dat vlees van de ene koe niet bij het vlees van de andere koe komt.
Vivian heeft dan geen stress op haar laatste levensdag. Kunnen we daar niet met z’n allen wat aan doen? SKAL? Sharon Dijksma? Marianne Thieme? Kom op!
