Non-stop kleding produceren zoals in Bangladesh

Studenten van het Amsterdams Fashion Instituut (AMFI) zwoegden drie dagen lang, van 27 tot en met 29 november, achter hun naaimachines. In een zogeheten sweatshop maken 115 tweedejaarsstudenten van de opleiding Fashion en Management aan de lopende band kledingstukken. Van lunchpauzes is geen sprake en een toiletbezoek wordt verplicht overgeslagen.

Dit artikel krijg je cadeau van OneWorld. Word abonnee
Achter een dikke, grijze deur staan rijen tafels opgesteld, met daarop overal naaimachines. De vloer ligt bezaaid met naalden, stoffen en draden van garen. Je moet uitkijken waar je loopt, want je loopt zo een paspop – of een student – tegen het lijf. Het is moeilijk elkaar te verstaan in het naaiatelier. De muziek staat hard aan en de naaimachines produceren permanent een ratelend geluid.

Zero waste

Met dit project hoopt het AMFI de modestudenten bewuster te maken van de herkomst van kleding. “Over het algemeen zijn de studenten hier best al bezig met duurzaamheid. Zo hebben ze het project ‘zero waste’ gehad. Daarbij moeten ze collecties produceren zonder afval of footprint”, vertelt Laura Klaassen, student en lid van het management achter de sweatshop.
Twee ploegen werken in het atelier: de ene groep studenten maakt rugtassen, zo’n 110, de andere groep maakt prototypes. Zes uur achter elkaar zitten de studenten te naaien. Wie naar het toilet wil, moet na afloop van de dienst langer doorwerken. “Maar dit is nog lang niet vergelijkbaar met het werk in textielfabrieken in Bangladesh. De werknemers daar maken veel meer uren”, zegt Klaassen.

Bewuster denken

“Door dit te doen ga je meer nadenken over de mode-industrie. Maar op school zijn we daar al veel mee bezig”, vertelt student Isabelle Heere vanachter haar naaimachine. Isabelle maakt een deel van een rugzak. Ze draagt een gele centimeter om haar nek. “We zijn veel bezig met de afkomst van een product en hoe iets wordt geproduceerd. De collecties die we eerder hebben gemaakt moesten duurzaam, innovatief en circulair zijn.”

De collecties die we eerder hebben gemaakt moesten duurzaam, innovatief en circulair zijn

Ook student Agata Zweekhorst denkt dat het werk in Bangladesh vele malen zwaarder is dan het werk in de sweatshop. “Ik kan me niet voorstellen dat ik dit elke dag zou moeten doen. Gisteren had ik enorme hoofdpijn omdat ik te weinig water had gedronken, en het is vervelend als je naar de wc moet”, vertelt Agata terwijl ze opkijkt van haar werk. Ze is bezig met het maken van patronen voor de protoypes.

Lopendebandwerk

Toch vindt Agata het werk wel leuk. Niet alle studenten delen die mening. Klaassen vertelt dat iedereen een andere taak heeft, zo ontstaat het lopendebandwerk. “De een moet honderd patronen knippen, de ander is de hele tijd flapjes aan het vouwen en aan het opstrijken. Als je dit uren achtereen doen moet, word je gek.” Zodra een product klaar is, vindt er een kwaliteitscheck plaats. “Als een product niet goed genoeg is, moet je het opnieuw maken.”

Als je dit uren achtereen doen moet, word je gek

Dit is de tweede keer dat de studentensweatshop plaats vond. De vervaardigde rugzakken worden net zoals het afgelopen jaar gedoneerd aan stichting Because We Carry. Die deelt ze uit aan vluchtelingen op het Griekse eiland Lesbos. De tassen worden gemaakt van tentdoeken en zijn voorzien van een zaklampje.

Ik wil dat OneWorld blijft bestaan

AbonneerDoneer

Verder lezen?

Rechtvaardige journalistiek verdient een rechtvaardige prijs.
Maak jij OneWorld mogelijk?

Word abonnee

  • Digitaal + magazine  —   8,00 / maand
  • Alleen digitaal  —   6,00 / maand
Heb je een waardebon? Klik hier om je code in te vullen

Factuurgegevens

Je bestelling

Product
Aantal
Totaal
Subtotaal in winkelwagen  0,00
Besteltotaal  0,00
  •  0,00 iDit is het bedrag dat automatisch van je rekening wordt afgeschreven.

Lees je bewust met OneWorld en draag bij aan een rechtvaardige wereld.

Dat kan al vanaf 6 euro per maand

Ontvang onze beste verhalen in je mailbox

Volg ons