‘Carrière als model? Voor jou tien anderen!’

In mijn bikini stond ik in een ijskoude ruimte. Mijn booker keek me zorgelijk aan nadat ze mijn heupen had opgemeten met de beruchte, gele centimeter. Ik zag de bui al hangen: yep, afvallen. Hoewel mijn huisarts had gezegd dat ik wel wat mocht aankomen, dacht mijn bureau daar anders over.

Zo begon het avontuur toen ik een aantal weken on stay in Italië verbleef om klanten te ontmoeten en eventueel opdrachten binnen te halen. Ik kwam – bij wijze van spreken – net het vliegtuig uit gerold en nu kreeg ik op het bureau al een A4’tje in mijn handen geduwd: “Ciao bella, dit is je schema voor vandaag.” Op het papier stonden allerlei merken die ik diezelfde dag nog moest bezoeken. Ik was al opgelucht dat ik het bureau gevonden had.

Met een ander model uit Nederland, een new face van zestien jaar oud, zat ik in Milaan. Ook zij kreeg te horen dat ze moest afvallen, vijf kilo maar liefst. Het werd tegen haar gezegd alsof het de normaalste zaak van de wereld was. “Het hoort erbij”, zeggen de meeste modellen dan ook. Maar ik vind het absurd om een slank zestienjarig meisje erop aan te spreken dat ze ‘te dik’ zou zijn. Op deze leeftijd zijn veel jongeren onzeker en makkelijk beïnvloedbaar. Het meisje was daarna erg overstuur. In het modellenappartement hoorde ik dat ze van onze booker geen water meer mocht drinken: de mensen op het bureau hadden haar gezicht ‘opgezwollen’ gevonden en de dag daarna zou Vogue haar eventueel boeken. Geen water, geen brood.

Met een stapel setkaarten in mijn tas liep ik naar mijn eerste casting, een soort sollicitatie,  waarvoor je niet betaald krijgt. Het is een investering in je carrière om alle klanten te ontmoeten. De rij modellen voor het huis verklapte dat de casting daar plaatsvond. Ik probeerde een gesprek aan te knopen met het model voor me, zonder succes. Dus besloot ik doelloos op mijn telefoon te scrollen om de tijd te verdrijven. Toen ik eindelijk aan de beurt was gaf ik mijn portfolioboek met foto’s en stelde ik me voor. De castingdirector keek me niet eens aan en ik mocht meteen weer gaan.

In Italië verdiende ik 4500 euro in een maand, maar ik kreeg slechts 1500 euro betaald. Modellenjobs betalen goed, maar meestal moet je de appartement- en vliegkosten zelf bekostigen. Daarnaast moet je een percentage van je verdiensten afstaan aan je bureau. 1500 euro voor vier weken van elk zo’n zeventig uur? Bovendien werkte ik geregeld ook in de weekenden.

Dus zocht ik een uitlaatklep voor mijn bezwaren, en zo ontstond mijn blog. Al gauw tikte een van mijn bureaus mij op de vingers: kritiek werd niet getolereerd. Gelukkig waren er ook mensen uit de industrie die me juist aanmoedigden. Dat een van mijn bureaus zich aangevallen voelde en niet accepteerde dat ik kritisch was, wakkerde mijn ambivalentie aan: was de interesse die ze voor me toonden wel oprecht? Gaven ze eigenlijk wel om hun modellen? Je voelt je speciaal als zo’n bureau jou wil hebben, maar de muur achter mij op het modellenbureau hangt vol setkaarten van modellen. “Voor jou tien anderen”, zegt mijn moeder altijd. Ze heeft gelijk.