‘Indiase textielarbeiders ernstig in hun bewegingsvrijheid beperkt’

Voor het onderzoek, dat werd uitgevoerd door de Indiase Garment Labour Union en samen met hen wordt gepubliceerd door de Clean Clothes Campaign (CCC) en de Landelijke India Werkgroep (LIW), werden vanaf augustus 2016 meer dan zestig medewerkers uit drie verschillende fabrieken geïnterviewd. Uit deze gesprekken blijkt dat er sprake is van intimidatie en slechte leefomstandigheden. “De kwetsbaarheid van deze meisjes en jonge vrouwen wordt misbruikt. Er zijn genoeg aanwijzingen dat het hier gaat om gedwongen arbeid, zoals de Internationale Arbeidsorganisatie die omschrijft”, zegt Oonk.

Verontrustend is vooral de beperkte bewegingsvrijheid die de vrouwen hebben. De arbeidsmigranten wonen in hostels (sommige in handen van de fabrieken zelf), en slapen soms met dertig collega’s in een ruimte, die volgens vakbondsleiders vaak veel te klein en onhygiënisch is. Op doordeweekse avonden mogen de vrouwen het hostel niet verlaten. Alleen op zondag krijgen ze de gelegenheid om twee tot drie uur naar buiten te gaan.

Desondanks kiezen de vrouwen er zelf voor in de hostels te gaan wonen. Volgens Oonk hebben ze echter weinig keus. “De salarissen zijn te laag om een flat of huis te huren, maar ook de culturele opvattingen over vrijheid van jonge vrouwen speelt een aanzienlijke rol.”

Dat gebeurt met steun van de overheid. Voordat de meiden naar de fabrieken gaan, krijgen ze een cursus aangeboden, vaak gesponsord door de overheid onder de vlag van het Skill India programma. Dit programma is gericht op het ontwikkelen van vaardigheden en is een initiatief van premier Modi om werkgelegenheid te creëren en economische groei te stimuleren. Zo probeert hij zijn verkiezingsbelofte – 10 miljoen banen per jaar erbij – te realiseren.

Volgens Oonk zijn deze arbeidsmigranten een uiterst kwetsbare groep. “Ze spreken vaak niet dezelfde taal, hebben nauwelijks tot geen onderwijs gehad en weten dus ook niet wat precies hun rechten zijn.”

Martje Theuws van SOMO herkent dit beeld. “In Bangalore werken wij samen met Cividep, een organisatie die zich inzet voor kledingarbeiders. Zij wijzen al jaren naar de trend dat migrantenarbeiders uit verarmde en verafgelegen gebieden worden gerekruteerd en in hostels terechtkomen.”

Het is niet de eerste keer dat misstanden in dit deel van India aan het licht komen. Eerder al toonde een rapport van de Landelijke India Werkgroep aan dat de leef- en werkomstandigheden in de lokale fabrieken slecht waren. Ook toen uitte de organisatie haar zorgen over de manier waarop vrouwelijke migranten werden behandeld, en hoe ze door het verblijf in de hostels nauwelijks contact met de buitenwereld hadden.

Op de bevindingen uit dit rapport reageerden C&A, GAP H&M en PVH met enkele concrete toezeggingen. Er werd een onderzoek ingesteld en een bijeenkomst met leveranciers georganiseerd. In de praktijk heeft dat echter niet tot zichtbare verbeteringen geleid, concludeert Oonk.

Het rapport is voorgelegd aan alle betrokken kledingbedrijven. Hun reacties lopen uiteen. Abercrombie & Fitch reageerde helemaal niet, Benetton, Columbia, H&M en M&S gaven zeer korte reacties (H&M heeft wel geantwoord op een vraag van OneWorld, zie kader hieronder) en Decathlon, Gap, Levi en PVH reageerden meer in detail. In tegenstelling tot C&A, H&M, PVH en Inditex, zeggen Benneton en Levi de geconstateerde problemen niet te herkennen.