Achtergrond

De strijd is ‘hier’ en ‘daar’

Dit artikel krijg je cadeau van OneWorld. Word abonnee

De aanslagen in Brussel van vanochtend zijn de volgende in een reeks die steeds langer wordt en voorlopig nog niet ten einde komt, hoe verschrikkelijk ook. Premier Rutte zette die reeks in de Tweede Kamer nog eens achter elkaar: Madrid, Londen, Parijs, Istanbul, Kopenhagen, Ankara.

Ik vroeg me af waarom hij ook niet Bagdad, Beirut, de stranden van Lybië en Tunesië noemde of Jakarta. Karachi, Damascus. Turkije moest nog wel na het hernieuwde bondgenootschap met dat land, maar daar voorbij kwam het niet. En dat had ongetwijfeld te maken met de karakterisering die hij daarvoor aan de aanslagen in Brussel had gegeven: een aanslag op onze vrijheid, op onze manier van leven. Als je ze zo ziet, houdt het al gauw op bij de grenzen van West-Europa.

Als het IS echt te doen is om onze levensstijl, dan zou de meerderheid van de aanslagen niet in Arabische landen plaatsvinden

Zijn de laffe moordpartijen van IS in Tunesië, in Bagdad, in Beirut en Karachi aanslagen op de levenswijze van Tunesiërs, Irakezen, Libanezen en Pakistanen? Of gaat het IS bij de aanslagen in West-Europa om onze vrijheid en levensstijl en in andere Arabische landen om iets anders? Zijn de moordpartijen in die andere landen minder erg omdat ze niet ons soort mensen, maar moslims onder elkaar betreffen?

Ik schrik van mezelf als ik het opschrijf, maar ik zoek naar de verklaring waarom de kwalificering dat het aanslagen zijn ‘op onze manier van leven’ dan niet ook van toepassing is op de aanslagen in andere Arabische landen? Als het IS echt te doen is om onze vrijheid en manier van leven, dan zou de meerderheid van de aanslagen – net als de overgrote meerderheid van de doden – niet in Arabische landen plaatsvinden. Of is de verklaring dat ze een aanslag zijn op onze levensstijl en onze vrijheid zo belangrijk dat we daarvoor de aanslagen in andere Arabische landen uit ons blikveld wissen?

De aanslagen in West-Europa noemen zonder verwijzing naar die in de Arabische wereld versterkt juist de tweedeling

Maar er is een tweede reden waarom de beperking van de aanslagenreeks tot vooral West-Europa van betekenis is. We moeten in deze tijd onze bondgenootschappen versterken met de krachten in Arabische wereld die op dezelfde manier lijden onder het terroristische geweld als wij. We zijn 'daar' en 'hier' op dezelfde manier slachtoffers van redeloze en laffe terreur, maar we slagen er voortdurend in de indruk te wekken dat onze situatie anders en erger is dan die van hen. Bij een bomaanslag in Beirut hoeven we niet Radio 1 vrij te maken voor een doorlopende nieuwsuitzending. Ik begrijp heel goed dat Brussel en Parijs emotioneel dichter bij ons liggen, dat het ons meer raakt. Maar dat wil nog niet zeggen dat er wezenlijk iets anders aan de hand is. Ook daar gaat het om laffe moorden op onschuldige burgers via wie men de samenleving wil treffen en ontwrichten.

Het telkens nadrukkelijk noemen van de aanslagen in West-Europa zonder verwijzing naar die in de Arabische wereld versterkt de tweedeling tussen de moslim wereld en het Westen. En impliciet vertaalt die tegenstelling zich als die tussen slachtoffers en daders. De ‘clash of civilizations’ is zo politieke praktijk geworden. Erkennen dat de aanslagen in andere Arabische landen niet anders zijn dan die in Brussel, Parijs en andere West-Europese steden biedt de basis voor een gezamenlijke strijd tegen het terrorisme van IS en Al Qaida. Die strijd moet niet alleen in Brussel, Parijs en Londen gewonnen worden, maar net zo goed in Beirut, Tunis en Karachi.

Wat meer humanitaire en politieke solidariteit zou ons in die strijd verder brengen.

Ik wil dat OneWorld blijft bestaan

AbonneerDoneer

Lees je bewust met OneWorld en draag bij aan een rechtvaardige wereld.

Dat kan al vanaf 6 euro per maand

Ontvang onze beste verhalen in je mailbox

Volg ons