Mag ik, dikke vrouw, ook een plaatsje in de trein?

Maar er is één ding waarin ik niet asociaal ben: iedere ochtend ben ik een kwartier te vroeg op het station om rustig een plek te vinden in de trein. Toen ik me laatst had verslapen werd ik weer eens geconfronteerd met de redenen hiervoor. In plaats van dat ik er al zat – waardoor mensen kunnen kiezen om naast mij te komen zitten – mocht ik namelijk bepalen wiens ochtend ik ging verpesten door mijn dikke kont op de stoel naast hen te parkeren.

Er is een bepaald treintype dat aan de raamkant een leuning heeft die niet omhoog kan bijvoorbeeld. Scheelt zeker 15 centimeter breedte. Dan kan ik aan het gangpad gaan zitten. Maar dat geeft dan weer gedoe als er iemand naast je wil. Dus in dat treintype kies ik meestal een klapstoeltje.

Soms heb ik mazzel: dan kan ik de solo-stoel – mijn vrienden en ik noemen die liefkozend ‘het einzelgängerszitje’ – aan het begin van de coupé bemachtigen. Maar meestal is die stoel bezet, dus dan kies ik één van de tweezitjes, zet mijn tas voor me op het klaptafeltje en verdiep me in een boek.

Missie geslaagd. Niemand tot last.

Het is niet fijn om je dag zo te beginnen. En het voelt hypocriet. Want er zijn wel meer mensen duidelijk aanwezig. Mensen ruiken naar sigarettenrook of salami om zeven uur ’s morgens of ze hebben zo’n mondwalm dat je ze wel een hele rol pepermunt wilt aanbieden. Soms voeren ze op luide toon een gesprek – of willen dat met jou, de horror. Die mensen vinden we ook irritant, maar meestal knijpen we een oogje toe of we beklagen ons, in het allerergste geval, op beleefde toon. Waarom?

Wat ik vaak hoor: dikke mensen mag je het kwalijk nemen als je last hebt van hun bestaan, want het is hun eigen schuld. Het heersende idee is dat dikke mensen, uitzonderingen daar gelaten, allemaal dik zijn geworden omdat ze geen zelfbeheersing hebben. En dat ze dik blijven omdat ze te lui zijn om het veranderen. Dus dan mag je ze daarover lastig vallen. Ze hebben het toch zelf gedaan? Maar overgewicht is gecompliceerd, en afvallen is niet voor iedereen een realistische optie.

De Britse komiek en televisiepresentator James Corden zei het goed: ‘Als fatshaming werkte, waren er geen dikke kinderen en had ik allang een sixpack’. Het helpt niet. Het maakt dingen erger.