Column

Is onze duurzame opvoeding zielig voor mijn kinderen?

Hoe voed je je kinderen duurzaam op zonder dat hun sociale leven eronder lijdt? ‘Ik wil niet dat we bij buurtkinderen bekendstaan als het huis waar niets fatsoen­lijks te eten is.’

Dit artikel krijg je cadeau van OneWorld. Word abonnee
Vriendje J. zat met een sip gezicht aan onze lunch­tafel. Hij plukte aan de droge snee brood op zijn bord, terwijl zoon L. van vijf de opties opsomde. Hummus. Vegetarische smeerworst. Linzenpaté. Plakjes komkommer. J. schudde zachtjes maar resoluut zijn hoofd. Zelfs de palmolievrije megapot pindakaas kon hem niet bekoren. Misschien omdat hij, terecht, vermoedde dat alle smeuïgheid al uit de pot verdwenen was en er alleen nog taaie pindastopverf restte.

Ik wil niet dat we straks bekendstaan als het huis waar niets fatsoenlijks te eten is

Op dat moment besefte ik dat een eerlijke en duurzame opvoedstijl consequenties kan hebben voor het sociale leven van onze kinderen. Wat voor grote mensen de logische vertaling is van grote idealen naar dagelijkse handelingen (‘een betere wereld begint bij jezelf’), is in de belevingswereld van kinderen vaak gewoon raar. Dan is het balanceren tussen de principes die je ze mee wilt geven en hun sociale integratie. Ik wil niet dat ons huis straks onder buurt­kinderen bekendstaat als het huis dat je moet mijden omdat je er niets fatsoen­lijks te eten krijgt. En waar ze rare huisdieren hebben. Zoon S. schreef laatst ‘wormen’ onder het kopje ‘Mijn huisdier’ in het vriendenboekje dat in zijn klas circuleerde. Want ja, de inwoners van onze compostbak worden beschouwd als onderdeel van onze familie.

Maar ergens vraag ik me toch af: wat denken de meelezende ouders over ons? Ook in de klas is het een dunne lijn tussen er wel en er niet bij horen. Vorig jaar geloofde zoon S. nog dat krokodil komkommers een feestelijke traktatie waren, maar bij zijn zesde verjaardag smeekte hij om cupcakes, net als alle andere kinderen. Als compromis bakten we samen suikervrije bananenkoeken, die uit de oven kwamen als veelvormige hompen. Op mijn werk zag ik voor me hoe hij uitgelachen werd. Was ik niet te ver gegaan deze keer? Maar de schaal kwam leeg terug. Sommige kinderen hadden zelfs een extra koek genomen.

Lachgas en bier

Niet dat we als ouders alleen staan in onze aspiraties. Op school horen ze van alles over de plastic soep, merkte ik. “Vogel dood”, zei tweejarige dochter C. toen ze een leeg chipszakje op straat zag liggen. Geleerd van haar oudere broers. Om hun bezorgdheid om te zetten in actie, bedacht ik dat ze ieder een stuk zwerfafval naar keuze mochten oprapen in het park. Vervolgens kwam zoon L. enthousiast met een handje lege lachgaspatronen aanzetten en zoon S. met een halfvol maxiblik huismerkbier. Tot nu toe vinden ze de duurzame opvoedstijl dus best leuk, maar gaan ze als puber heel veel fastfood eten als compensatie en blikjes energiedrank met een zwier de struiken in keilen? Of eenzaam en gameverslaafd op hun kamer zitten?

Voorlopig lijkt het met de sociali­sering toch mee te vallen. Vriendje J. rende gewoon even naar huis om een pot speculoos op te halen. Kon hij toch gezellig blijven eten.

Ideale ideeën:

Spreekbeurt

Verschillende maatschappelijke organisaties bieden op hun website kindvriendelijke informatie aan die je kunt gebruiken voor een spreekbeurt. Ook leuk: een jeugdlidmaatschap, zoals bij Natuurmonumenten of de Vogelbescherming.

Neem ze mee

Neem je kinderen mee naar grotemensendingen waarvan ze leren dat er meer is dan hun eigen dagelijkse biotoop van school en speelveldje: een weidevogelexcursie, een veenwande­ling, een open dag in een fabriek, of een bewonersmaaltijd in je wijk.

De Greta in jezelf

Als volwassene word je al moedeloos van al die ellende op de wereld, en als kind helemaal. Het boek Grijp de macht! Zo kun jij de wereld verbeteren van Caroline Paul geeft praktische tips aan kinderen om gewoon ergens te beginnen, en zich vooral niks aan te trekken van volwassenen die denken dat ze het beter weten.

Leestip

Samsam magazine (sam­sam.net) gaat over wat kinderen in Nederland en in de rest van de wereld bezighoudt, en behandelt op een speelse en positieve manier grote thema’s als mensenrechten, cultuur en identiteit, ongelijkheid en milieu.

Dit artikel verscheen eerst in OneWorld-magazine.

‘Ik eet geen vlees, maar slurp kaas naar binnen als zuurstof’

‘Nu ben ik nog maar parttime sfeerverpester’

Ik wil dat OneWorld blijft bestaan

AbonneerDoneer

Verder lezen?

Rechtvaardige journalistiek verdient een rechtvaardige prijs.
Maak jij OneWorld mogelijk?

Word abonnee

  • Digitaal + magazine  —   8,00 / maand
  • Alleen digitaal  —   6,00 / maand
Heb je een waardebon? Klik hier om je code in te vullen

Factuurgegevens

Je bestelling

Product
Aantal
Totaal
Subtotaal in winkelwagen  0,00
Besteltotaal  0,00
  •  0,00 iDit is het bedrag dat automatisch van je rekening wordt afgeschreven.

Lees je bewust met OneWorld en draag bij aan een rechtvaardige wereld.

Dat kan al vanaf 6 euro per maand

Ontvang onze beste verhalen in je mailbox

Volg ons