In mijn omgeving zie ik ze steeds vaker langskomen: crowdfundingsacties voor iemand met een ziekte of beperking. Een kennis heeft dankzij zo’n inzameling eindelijk een rolstoel die lekker zit. Een vriendin met een progressieve zenuw-spierziekte kan zonder zorgen over de eigen bijdrage een traplift laten installeren die wél in haar huis past. Collega Harriët Duurvoort schreef in de Volkskrant een column over Sonja, een alleenstaande moeder met ongeneeslijke kanker en schulden, die graag nog een keer met haar kinderen naar het Burning Man-festival zou gaan. Binnen een dag was het benodigde bedrag ingezameld.
Het ontroert me: hoe gul men geeft, hoe dat een zwaar leven iets lichter maakt, omdat in elk geval de financiële lasten nu even door vele schouders worden gedragen. En toch, en toch.
“Een passende traplift of comfortabele rolstoel is geen luxe; het zorgt ervoor dat mensen kunnen bewegen
“Je kunt liefdadigheid niet opeisen
Zoals voor zoveel dingen in onze neoliberale samenleving geldt dan: het werkt fantastisch als je toevallig iemand bent voor wie het werkt. Maar voor de anderen is er niet genoeg. En dat hoort ook te schuren.
Deze column verscheen eerst in OneWorld-magazine.
- Een maatschappelijk systeem dat niet draait om rechten maar om beloning voor prestatie. ↩︎
Verder lezen?
Rechtvaardige journalistiek verdient een rechtvaardige prijs.
Maak jij OneWorld mogelijk?
Word abonnee
- Digitaal + magazine — € 8,00 / maand
- Alleen digitaal — € 6,00 / maand
