[[{“fid”:”45259″,”view_mode”:”file_styles_artikel_volle_breedte”,”fields”:{“format”:”file_styles_artikel_volle_breedte”,”field_file_image_title_text[und][0][value]”:”Kippie Kopstoot – Ik krijg suiker ziekte!!!”,”field_file_image_alt_text[und][0][value]”:”Kippie Kopstoot – Ik krijg suiker ziekte!!!”},”type”:”media”,”attributes”:{“alt”:”Kippie Kopstoot – Ik krijg suiker ziekte!!!”,”style”:”height:327px; width:581px”,”class”:”file-file-styles-artikel-volle-breedte media-element”}}]]
Als we een bedekte moslima zien die afwijkt, dan hebben we toch sneller een negatieve reactie op haar
Ik zie vaker zulke filmpjes voorbijkomen. Filmpjes waarin gereageerd wordt op het gedrag van zulke meiden. Of reacties op foto’s van bedekte meiden, die blijkbaar teveel make-up op hebben, niet kuis genoeg kijken of een afwijkende mening hebben. Het lijkt een rage te worden om deze moslima’s te beoordelen en te bekritiseren. Ergens begrijp ik sommige reacties wel. We hebben in de loop der jaren een bepaald beeld geschetst van ‘de moslima’. Als we dan een bedekte moslima zien die afwijkt, dan hebben we toch sneller een negatieve reactie op haar.
Verantwoordelijkheid
En dat is niet alleen door mede-moslims. Ik zag ooit een bedekt meisje in de metro met een rugdecollete waar je u tegen kon zeggen. Voor de rest was ze helemaal bedekt, het zag er bizar uit. Ook Nederlanders keken mee en konden hun ogen niet geloven. Een vrouw met een hoofddoek wordt gezien als iemand die toch wat extra verantwoordelijkheden heeft als het gaat om het geloof. Als een bedekte vrouw de fout in gaat, dan lijkt zij een grotere impact te hebben dan een niet-bedekte moslima. Die is immers minder bezig met haar religie. Als ze meer bezig was geweest met haar religie, dan had ze vast ook een hoofddoek op.
In mijn tienerjaren ging ik elke vrijdagavond naar een sohbet. Een meidenbijeenkomst met een vrouwelijke islamgeleerde die ons wijze lessen gaf in de vorm van verhalen uit de Koran. Ik was de enige moslima in het groepje zonder een hoofddoek. Ik was ook best een vreemd eendje in de groep. Ik was namelijk ook de enige zonder een vriendje.
Ze kan roken, drinken, uitgaan, liefhebben en alsnog een hoofddoek dragen
Als de juffrouw wegging, dan werden de mobieltjes naar boven gehaald. Jongens liepen langs de deur en gooiden met kiezelsteentjes. Er werd ge-sms’t en gegiecheld. Ik bekeek alles van een afstand. “We kunnen ook wel een vriendje voor jou regelen”, zei een van de meiden ooit tegen mij. Ik had haar verzoek beleefd afgewezen. Ik kan mij nog herinneren dat ik het heel apart vond. Waar waren deze meiden mee bezig? Hoorden zij juist geen vriendje te hebben? Zoals de nonnen in een klooster, zouden zij niet dichterbij moeten staan bij God? Ze zouden ook geen Turkse liedjes mogen zingen naar hun geliefde. En ze horen deze jongens vooral niet te zoenen voordat ze getrouwd zijn, toch?
Als ik advies kon geven aan de vijftienjarige Esra, dan had ik haar alsnog verteld het vriendjesverzoek te weigeren. Ik had daarnaast tegen haar gezegd dat ze niet zo kortzichtig hoeft te denken. Het feit dat een vrouw een hoofddoek op heeft, betekent niet dat ze meer bezig is met haar religie. Ze kan vrijwel niet praktiseren en alsnog een hoofddoek ophebben. Ze kan roken, drinken, uitgaan, liefhebben en alsnog een hoofddoek dragen. Ze kan het als fashion statement of als politiek statement gebruiken en dan mogen wij er alsnog niets over zeggen.
Door deze vrouwen tot publieke schandpaal te bombarderen bereiken we helemaal niets. Misschien alleen het verder stigmatiseren van onze cultuur. Een cultuur waar vrouwen het blijkbaar alleen goed doen als ze zichzelf in het juiste hokje plaatsen. Dat tijdperk zouden wij nu allang voorbij moeten zijn.
Er is geen ideale geloofsbelijdenis of een ideale moslima
Een moslima is meer dan een hoofddoek en religie is meer dan het uiterlijk. Ja maar de gemeenschap, hoor ik je denken. Het idee is dat moslims elkaar moeten aanspreken op onjuist gedrag. Jammer genoeg wordt dit alleen selectief gedaan. Of je doet het altijd en je spreekt iedereen aan of je leeft en laat leven. Ik ben zelf voor het laatste, omdat we door negativiteit geen samenhorigheid zullen creeëren.
Leef en laat leven, want het leven is een persoonlijke reis. Een reis met meerdere wegen die zich splitsen en weer samenkomen. Er is geen ideale geloofsbelijdenis of een ideale moslima. Alleen een grijs gebied waar wij onze eigen tint in kunnen vinden. Gun ons dat grijs gebied. Of klik gewoon weg als het filmpje jou niet aanstaat, want deze filmpjes zullen wij vaker gaan zien. Filmpjes met dansende, gekke en eerlijke moslima’s. Het wordt tijd om het beeld van de moslima bij te schaven, one reggae song at a time.
