Werk zoeken in Madagaskar, een van de armste landen ter wereld

Dera staat aan het hoofd van een platform dat private en publieke opleidingingscentra en beroepsscholen in Madagaskar verenigt. “Meer dan 80 procent van de mensen die volgens het IAO werk hebben, hoort niet thuis in die categorie.” Deze mensen werken in de informele sector, kennen slechte en onveilige werkomstandigheden, worden onderbetaald, etcetera. Vrouwen worden hierbij nog harder getroffen dan mannen. Volgens Dera is de grootste uitdaging waar het land voor staat om deze mensen aan waardig werk te helpen.

“Ik hoop nog steeds te slagen in het leven, ondanks alle tegenslagen”, zegt hij. Pierre doelt op zijn verleden. Hij is opgegroeid op het platteland van Madagaskar, en besloot op een dag samen met een neef zijn tante Marie Agnès te zoeken, op zoek naar een beter leven. Hij is niet de enige die wordt opgevangen door zijn tante; een tiental andere jongeren overnachten ook bij haar, waaronder in de tent waar ze vroeger met haar inmiddels overleden man gratis Franse en Engelse les gaf aan plaatselijke jongeren.

Wat maakt de zoektocht naar werk zo moeilijk hier? “Als je niemand omkoopt, maak je weinig kans”, zegt de tante van Pierre. “Zo is het hier nu eenmaal.” Pierre kan wel hard werken en is handig, volgens zijn tante. “En dat bewonder ik”, voegt ze toe. Pierre wil erg graag werk vinden en verhuizen. “Ik hou van iemand, maar zij woont nog bij haar ouders. Ik zou zo graag een beroemde chef worden, met haar trouwen en kinderen krijgen. Ik wil m’n eigen leven leiden.”

Bij SOMAPECHE (Société Malgache de Pêcherie) in Mahajanga werken enkele oud-leerlingen van de plaatselijke Don Boscoschool. In de industriële visserij verdienen ze gemiddeld zo’n 190.000 ariary per maand, omgerekend net geen vijftig euro, net iets meer dan hun collega’s zonder diploma. De oud-leerlingen werken vooral met de tien koelcontainers die de garnalenvangst koel houden voor die verscheept wordt.

De directie van SOMAPECHE is Chinees, en wanneer enkele leden tijdens ons bezoek in een luxe wagen komen aangereden en uitstappen, bekijken ze ons met argwaan en interesse. “Vroeger luisterden we naar de Japanners, nu naar de Chinezen”, lacht monsieur Frank.

Zo belandde Jean Rémi Telo Zarafidisoa (36) in Burundi, waar hij twee jaar heeft gewerkt. Waarom hij zo snel al terugkeerde? “We waren er met zeven mensen uit Madagaskar heen gegaan en werkten er aan machines. Het was een goede baan, maar toen we plots te horen kregen dat we 50 procent minder loon zouden gaan ontvangen, ben ik vertrokken.” Hij kon meteen aan de slag als leerkracht op een Don Boscoschool in Mahajanga, waar hij zelf nog had gestudeerd. “Ik heb nu collega’s waar ik zelf nog les van heb gekregen.”

Het Don Bosconetwerk doet veel om oud-leerlingen te beschermen tegen dit soort praktijken, maar in het buitenland staat het machteloos. Of Jean Rémi blij is dat hij terug is in Madagaskar? “Ach, het is ons land. Zelfs als het ons hier niet bevalt, moeten we blijven.”