Achtergrond, Column

‘Wanneer distantieert pro-Erdogan zich van geweld?’

Esra Dede schrijft regelmatig over haar Turkse roots. Vandaag schrijft ze hoe de mislukte coup in Turkije van grote invloed is op haar eigen leven en dat van haar familie en vrienden.

Dit artikel krijg je cadeau van OneWorld. Word abonnee
Stel je voor. Je bent student en je loopt stage in het buitenland. Alles is geregeld en je kan niet wachten om te beginnen. De volgende dag is je universiteit gesloten en is het niet meer zeker of je een diploma krijgt of überhaupt later aan een baan komt. Dit lijkt ondenkbaar, maar in Turkije is dit de harde realiteit. Het is een realiteit die wij in Nederland nog niet goed beseffen. Verschillende sites zoals Turkeypurge laten drastische getallen zien. De verschillende arrestaties lopen op tot in de duizendtallen, maar wat doet dat precies met ons? Wat voelen wij als we zien dat er 934 scholen en 15 universiteiten zijn gesloten?

In Nederland beseffen we nog niet wat de consequenties zijn

Ik merk dat wij in Nederland nog niet beseffen wat de consequenties zijn van het “verklikken” van mensen. Behalve dat Ebru Umar wat langer in Turkije moest blijven. Het blijft ver van ons bed en met de recente arrestaties in Turkije al helemaal. “Ik heb een e-mail naar de regering gestuurd over het personeel op mijn universiteit. Ze zijn allemaal gearresteerd”, zei een student uit Turkije laatst tegen mij. “Ze deden heel moeilijk over mijn paspoort, waardoor ik ze heb aangegeven. Ik weet zeker dat ze van de Gülen-beweging zijn”, zei hij erbij. Een tijd geleden werkte ik zelf indirect voor deze beweging als bijlesdocente. Ik wist dat de bijlescentra onderdeel waren van hun hizmet (liefdadigheid), maar dat maakte voor mij niet uit. Het enige waar ik mij aan ergerde toentertijd was het feit dat de mannen mij niet direct in de ogen aankeken.

Aangevallen door eigen volk

Nu zijn we drie jaar verder en ook bijlescentra in Nederland worden aangevallen en bedreigd. In Zaandam is er een basisschool bekogeld en in Haarlem is een imam op straat aangevallen. Door wie? Door hun eigen volk. Door Turken die menen Fethullah Gülen te moeten bestrijden door de ramen van een basisschool kapot te slaan. Door Turken die vrijwilligers van een beweging willen laten betalen voor de speculaties die zij zonder blikken en blozen geloven. Ze doen dit vol trots, net zoals de student die zijn universiteit had aangegeven. Ik vroeg me af of hij zich realiseerde dat hij negen verschillende families voor een onbepaalde tijd veel stress heeft bezorgd. Na een korte aarzeling hervond hij zijn kracht: “We kunnen niet anders, het land moet schoongemaakt worden.”

Ik mis vooral een geluid uit de pro-Erdoganhoek in Nederland

Ook bij ons thuis houden de discussies niet op. Afgelopen week waren de buurvrouwen weer bij ons thuis en hadden zij zich compleet gefocust op één vrouw, een Gülenist. “Jullie moeten een statement maken over het niet steunen van terreur”, opperde een van de vrouwen. De aangevallen vrouw moest echter haar tranen bedwingen bij het antwoorden. “Wij doen niets fouts, ook als Gülen de dader is. Wij zien alleen zijn vredevolle kant. Net zoals jullie alleen de vredevolle kant van Erdogan willen zien. Wij zitten in dezelfde situatie. Alleen kan ik jullie niet ontslaan of het land uitzetten.” En daar gaat het om. Wanneer zal pro-Erdogan zich distantiëren van het geweld? Wanneer zullen zij zich distantiëren van alle mensenrechtenschendingen? Ik mis vooral een geluid uit de pro-Erdoganhoek in Nederland. Ik ga er namelijk vanuit dat zij het geweld tegen een imam niet goedkeuren, maar ik heb het bijna niet zien langskomen.

Voor mij voelt dit als het systematisch elimineren van een ‘vijand’

Toch blijven mijn gedachtes teruggaan naar de scholen, ziekenhuizen en kranten die de afgelopen weken zijn gesloten. Voor mij zijn het drie van de grote factoren voor het ontwikkelen van een land. De gevolgen van deze factoren zullen nog lang effect hebben op deze gebieden. Misschien niet op een grootschalige manier, maar elk leven die hieronder lijdt is één teveel. Mijn buurvrouw mag voorlopig niet meer naar Turkije, omdat haar familie op een zwarte lijst is gezet. Ik heb met haar te doen, want nog altijd zijn er geen harde bewijzen voor het beschuldigen van de beweging waar zij in zitten.

Het enige wat wij kunnen doen is afwachten. De tijd zal het leren, maar zelfs dan zal ik de bevindingen vanuit de regering bedenkenswaardig vinden. Voor mij voelt dit als het systematisch elimineren van een “vijand”. Het is een zuivering. Een zuivering waardoor studenten zonder opleiding en artsen zonder kliniek komen te zitten. Een nieuw Turkije gebaseerd op arrestaties en berechtingen. De tijd zal leren hoe dit uiteindelijk zal uitpakken. Ik houd mijn hart vast.

Ik wil dat OneWorld blijft bestaan

AbonneerDoneer

Lees je bewust met OneWorld en draag bij aan een rechtvaardige wereld.

Dat kan al vanaf 6 euro per maand

Ontvang onze beste verhalen in je mailbox

Volg ons