De eerste jaren in Indonesië kon ik bijna geen kleding vinden in mijn maat. Dan heb ik het over de crisisjaren na de val van Soeharto en mijn maat? Gewoon 38. De meeste Indonesiërs waren zo slank en rank van postuur dat boven maat 36 bijna niets fatsoenlijks te vinden was, behalve in de ‘grote maten winkel’. Als ik in die tijd zoetigheid afsloeg, vroegen mijn vrienden beleefd of ik op dieet was.
Uitspatting
Tijden veranderen. Maar mijn gewicht is hetzelfde gebleven. Dat kunnen verscheidene Indonesische vrienden niet zeggen. Ze hebben buikjes, rondere gezichten met flinke wangen, en een stevig achterwerk gekregen. “Te weinig beweging en te veel junk food”, verklaart een van mijn vriendinnen. ‘Vroeger’ ging ze naar de warung, die straattentjes waar je kip met rijst en sambal eet. Sinds ze een betere baan heeft, bezoekt graag de Pizza Hut, Mcdonald’s of KFC. Ze drinkt koffie in Starbucks met veel slagroom en suiker. Enkele jaren geleden waren deze ‘uitspattingen’ nog ondenkbaar voor haar.
Waarschuwing
De toenemende files in de stad zorgen ervoor dat heel wat Indonesiërs zowel voor, als na werktijd hun meeste vrije tijd in het verkeer doorbrengen. “In het weekeinde heb ik geen puf. Dan moet ik mijn huis schoonmaken, kleren wassen en slaap ik de zondag het liefst de hele dag”, vertelt een andere vriendin. Of de kinderen vragen dan veel aandacht en willen graag naar de Food Corner, luxe eetstalletjes, in de shoppings malls. Die zijn ook meer en vetter gaan eten.
Indonesië is ‘booming’. De groeiende welvaart heeft ook zijn keerzijde, zoals de flinke gewichtstoename onder de rap uitdijende middenklasse. Bijna 22 % van de Indonesiërs is te zwaar. Dat worden er volgens de Wereldbank alleen maar meer, die in haar rapporten wordt er gewaarschuwd voor de gevolgen van overgewicht. Het is niet alleen slecht voor de algemene gezondheid. Te zware mensen hebben meer kans op suikerziekte en allerlei vormen van kanker. Het kost de staat bovendien meer geld aan gezondheidszorg.
Oplossing
Een rijke vriendin van mij dacht de gemakkelijkste, maar niet goedkoopste, oplossing te hebben gevonden om zo snel mogelijk af te vallen. In een van de luxe ziekenhuizen van Jakarta liet ze een paar maanden geleden haar maag verkleinen. Een populaire ingreep onder dikke Indonesiërs met geld. De eerste weken kon je goed zien dat ze behoorlijk wat gewicht had verloren. Maar het zit er inmiddels gewoon weer aan. Ze is niet minder vet of zoet gaan eten. Ze dacht met een kleinere maag dat ze de kleinere porties pizza of hamburger niet hoefde te laten staan.
Ik val bijna van mijn stoel af bij haar verhaal. Ik weet dat deze operatie in Europa steeds populairder wordt. Uit mijn tijd in India kan ik me nog herinneren dat veel te zware Amerikanen deze operatie relatief goedkoop in Delhi lieten uitvoeren.
Verwantwoordelijkheid
Maar wat is er gebeurd met die ranke en slanke Indonesiërs? In de krant vandaag krijgt de overheid er van langs. Er is geen controle op de voedingsindustrie die onbeperkt suiker en zout mag gebruiken. Dat is waar, maar het neemt niet weg dat mijn vrienden hun eigen verantwoordelijkheid hebben. Bovendien ik heb een hekel aan die fastfoodindustrie. Ik kan nog steeds genieten van een overheerlijke bakso, soep met mie en gehaktballetjes of Ayam Goreng, kip van de gril, in die kleine gezellige warungs. Maar mijn meeste vrienden halen daar hun neus nu voor op. In de straatstalletjes eten de armen, in de Pizza Hut de rijken en dat is goed aan ze te zien!
