Achtergrond

James Bond is een Rus

Dit artikel krijg je cadeau van OneWorld. Word abonnee

We leven tegenwoordig in de Global Village. Ik moet dan altijd denken aan mijn opa en oma die kort na de oorlog in een oude legerjeep op huwelijksreis gingen naar Zandvoort. Zij woonden toen in het oosten van Nederland, vlakbij de Duitse grens. Toen was Zandvoort zo ongeveer de rimboe, en was je er geweest dan maakte je er flink de blits mee. Daar hoef je nu, een halve eeuw later, bij je aanstaande vrouw niet mee aan te komen; een van de nadelen van de Global Village.
Hoewel het mondiale dorp doet suggereren dat er geen grenzen meer zijn, moet men zich realiseren dat in fysieke termen die grenzen voor het leeuwendeel van de wereldbevolking nog wel degelijk bestaan. En dan vooral de grens van het Westen. Daar kom je niet zomaar. Dus is voor de meesten het hoogst haalbare een bezoek aan de fotograaf die je portretteert tegen een decor waar het Westen op staat afgebeeld. In Afrika zag ik jongens die op deze wijze handig inspeelden op de hoop ooit het Westen te bereiken. Naast het Vrijheidsbeeld, de Eiffeltoren en de toren van Pisa hadden ze ook een fleurig tulpenveld in het assortiment.
Maar heb je de middelen en de juiste connecties dan zal je niet de enige zijn die toch gaat voor het echte werk, legaal dan wel illegaal.

Hoe volhardend en onnavolgbaar dat kan zijn, illustreert het verhaal van Boris, een veertiger met een koket staartje uit Rusland. Zes jaar geleden begon hij zijn odyssee in India. Het was eenvoudig om daarvoor een visum te krijgen en belangrijker: het wemelt er van de mensensmokkelaars. Hij wist daar aan een Hongaarse identiteit te komen en vertrok als EU-burger naar Italië. Zijn Russische paspoorten, één valse en één echte, had hij ondergebracht bij twee vrienden. Na een jaar in Italië waren zijn Hongaarse papieren verlopen, maar hij wist deze te vervangen door Italiaanse. Ze waren alleen van een bedenkelijke kwaliteit. Hij dacht: ik moet Italië uit, hier is het risico te groot dat ik tegen de lamp loop. Hij ging naar Nederland. Een Japanse vrouw wachtte hem daar op, een oude vlam uit Moskou. Zij werkte voor een multinational en was nu permanent in Nederland neergestreken. Hij zou haar om een gunst vragen: ‘Kiko, wil je met me trouwen? … Je weet wel, niet echt maar voor het papiertje.’ Echt romantisch was het niet. Maar een schijnhuwelijk bood hem in ieder geval de kans een echte burgerstatus te krijgen. Rust in de bovenkamer, daar had hij wel behoefte aan.
‘Wat is nu je échte naam?’, vroeg ik hem een keer. ‘My name is Bond, James Bond’, had hij gezegd. Hij had inmiddels zoveel identiteiten gehad dat hij zich nog het meest kon identificeren met spion 007; een nummer dat zijn echte identiteit altijd geheim moest houden. Maar er komt een moment dat je ontmaskerd wordt, zelfs Bond. Boris belandde in vreemdelingenbewaring.
Kiko liet hem niet in de steek, dat was aardig van haar, want ze was hem niets verschuldigd. Ze ging zelfs in op zijn huwelijksaanzoek. Een plan was gesmeed: vlug terug naar Moskou, om daar bij de Nederlandse ambassade een verblijfsvergunning aan te vragen. Hij belde naar India om een van zijn Russische paspoorten over te laten komen. Hij liet de valse opsturen. Pech, deze kwam nooit aan. Voor noodgevallen was er nog de echte. Deze was intussen meegereisd met een goede vriend naar Engeland. Hij zou uiteindelijk hoogstpersoonlijk het paspoort in Nederland komen afleveren. Binnen een paar dagen zou Boris in Moskou zijn. Zo gaat dat in de Global Village.

Ik hoop dat het Boris lukt legaal hier te komen. Wie weet dat de liefde met Kiko ineens opbloeit. Hij zou de Global Village voor gezien houden en haar ooit nog eens kunnen meenemen op huwelijksreis naar Zandvoort.

Ik wil dat OneWorld blijft bestaan

AbonneerDoneer

Lees je bewust met OneWorld en draag bij aan een rechtvaardige wereld.

Dat kan al vanaf 6 euro per maand

Ontvang onze beste verhalen in je mailbox

Volg ons