Revolutie in Egypte: de film is nog niet afgelopen

De hele wereld keek de afgelopen maanden geboeid naar wat voelde als de meest spannende film sinds tijden: de revolutie in Egypte. Ook wij, een groep van tien redactieleden van het tijdschrift van de studie antropologie aan de Universiteit van Amsterdam, zaten aan de buis gekluisterd. Samen met de helden in deze film, de demonstranten op het Tahrirplein, beleefden we momenten van glorie en momenten van angst en woede.
 
Uiteindelijk eindigde het spektakel in een oorverdovende climax met het aftreden van de president. Diep ontroerd wachtten we op de aftiteling.  Maar is de film wel afgelopen? Natuurlijk niet. Het wegvallen van Mubarak was maar het begin. Wat er in de komende maanden gebeurt kan cruciaal zijn voor hoe het ΄nieuwe΄ Egypte eruit zal gaan zien. Hoe zien Egyptenaren met verschillende achtergronden hun ΄nieuwe΄ land voor zich, en hoe ziet het dagelijks leven eruit in een land dat in een transitiefase verkeert? Met deze vragen zijn we naar Cairo afgereisd. De hele maand juli is in deze blog te lezen wat we horen, zien en beleven.

Trots
Dat de Egyptenaren trots zijn op hun revolutie wordt op het vliegveld al duidelijk. Bij de paspoortcontrole worden we begroet door een groot reclamebord met foto´s van de revolutie en een quote van Obama: “We should raise our children to become like the young people of Egypt!”.
Ook op straat is de revolutie nog dominant aanwezig. Toeristen kunnen hun hart ophalen aan allerlei revolutie-souvenirs, zoals 25-januari t-shirts, fotoboeken en kalenders van het Tahrirplein, en bumperstickers waarop het ‘voetbalteam van de grootste dieven’ van Egypte staat afgebeeld, met Mubarak als coach.

Die souvenirs worden waarschijnlijk voorlopig nog vooral door de Egyptenaren zelf gekocht, want het aantal toeristen in het straatbeeld is op twee handen te tellen. Zelfs in de kleinste details is te zien dat de Egyptenaren helemaal klaar zijn met het tijdperk van Mubarak; op de kaarten in metro´s is overal de halte met de naam  ‘Mubarak’ vervangen door  ‘de halte van de martelaren van de revolutie’.

Grimmig
Maar hoewel de revolutie een onuitwisbaar effect heeft gehad op het straatbeeld van Cairo, zijn nog lang niet alle doelen ervan gerealiseerd. We komen aan in Cairo in de week dat mensen de straat weer zijn opgegaan. Toen we afgelopen vrijdag door de straten liepen, was het flink druk, maar op zaterdag was het al wat minder. Op zondag is het al helemaal rustig en de sfeer is iets grimmiger geworden. Een groepje jongens slaat met stokken op ondefinieerbare voorwerpen, en het ruikt naar brand. Het blijkt dat de tenten die de demonstranten hadden opgezet in de fik zijn gestoken. Door wie weet niemand. Verderop loopt een stoet van zo’n honderd man voorbij, al schreeuwend: “De mensen willen snellere verandering!”

We hadden verwacht dat we in Cairo een leeg Tahrirplein zouden zien, en mensen zouden spreken die vol vertrouwen plannen maakten voor een betere toekomst. Maar niets blijkt minder waar, de revolutie moet nog gered worden en de film loopt nog.