'Water. Geef me water'! Dat is de smeekbede die overal weerklonk in de stad. Maar water kregen de hibakusha, slachtoffers van de bom op Hiroshima niet. De mensen die water gedronken hadden bleken snel dood te gaan. Hun verbrande lichamen en door hitte en straling aangetaste organen verdroegen het water niet. Meer dan 200.000 mensen stierven tijdens en na de atoomaanval op deze stad, 70 jaar geleden.
[[nid:41915]]
Ik zit in de zinderende hitte. Honderden overlevenden om mij heen. Duizenden nabestaanden, diplomaten, mensen zijn samengekomen om hun de slachtoffers van de bom die op exact deze plek zeventig jaar geleden zijn dood, wanhoop en destructie zaaide. Ik voel de koude rillingen door mijn lijf schieten als ik me bedenk wat hier, in deze stad is gebeurd. De slachtoffers bleven smeken om water, ook al zou dat een zekere dood betekenen. Nabestaanden raken de herinnering niet kwijt, dat ze de aanhoudende smeekbede van geliefden moesten negeren, mensen die vaak later alsnog overleden.
Een lucifer om zijn vader te verbranden
De hitte raakt me niet langer, als ik me bedenk welke hel de mensen hier beleefd hebben. Hironata Masaki vertelt dat hij als 5 jarige een lucifer aanstak om zijn vader te verbranden. Er waren te veel slachtoffers. Ze werden met meerderen tegelijk verbrand. Hij huilt als hij me zijn verhaal vertelt. Gebeden worden gepreveld en bloemen en wierook geofferd bij het watermonument in het vredespark.
[[nid:41840]]
De vele aanwezigen bij de herdenking krijgen glazen water aangereikt. Mij wordt op het hart gedrukt de boodschap van de hibakusha te blijven verspreiden: zorg dat kernwapens van deze planeet verdwijnen. Laat dit nooit meer gebeuren. Ik luister en vraag me af hoeveel langer sommige politici kunnen blijven volharden in het negeren van deze afschuwelijke getuigenissen en indringende oproepen.
Een vrouw uit Oekraïne luistert naar een overlevende. Diep geraakt biedt ze haar excuses aan. De overlevende is overdonderd. Niemand heeft ooit excuses aangeboden. Waarom niet? Een vader begraaft zijn kind in de tuin. Alleen op een brandstapel kon hij niet verdragen. De driewieler van het kind, verwrongen en verbrand door de nucleaire explosie werd ook begraven maar staat nu in het museum. Als een stille getuige van de gruwelijkheden die in deze stad hebben plaatsgevonden.
Een vader begraaft zijn kind in de tuin, alleen op een brandstapel kon hij niet verdragen
Elke steen van de stad, de gebouwen, de bomen dragen een herinnering aan de verschrikkingen van 6 augustus 1945. Duizenden mensen betuigen hun respect aan de slachtoffers en overlevenden. De stad lijkt het uit te schreeuwen: nooit meer Hiroshima. Nooit meer Nagasaki.
