De twee meiden in Zwitserland, die door het extreme beleid van hun ouders niet kunnen leren zwemmen, is een voorbeeld van gelijk willen krijgen en religie als middel gebruiken, schrijft Esra Dede. '2016 was geen goed jaar voor de moslim in de media en 2017 lijkt dat ook niet te worden. Gelukkig hebben we nog het hele jaar voor ons.'
Een Turks Islamitisch gezin in Zwitserland kreeg onlangs een boete van € 1200. De twee dochters van dit gezin mochten namelijk niet naar verplicht zwemles van hun ouders. De familie in kwestie is tegen gemengd zwemmen, het hoort volgens hen niet in de Islam. Het compromis was ook niet voldoende. De meiden mochten namelijk wel in burkini zwemmen en zich apart omkleden. Het Europees hof voor de rechten van de mens heeft het uiteindelijk voor dit gezin ook verplicht gesteld. Ik lees dit artikel in de Volkskrant en ik ben boos, omdat dit niet een typisch Turks familie is.
Het gaat bijvoorbeeld niet over mijn ouders. Een typisch Turkse familie die niets liever wilde dan hun kind met een zwemdiploma thuis te zien komen. Het feit dat ik daar half naakt rondliep zorgde niet voor rinkelende alarmbellen. Mijn ouders hadden zich geschikt naar de verplichtingen van mijn school en daarmee ook aan bepaalde normen en waarden. Dit verhaal wordt natuurlijk niet in de Volkskrant gepubliceerd. Wellicht wel als ik erbij vermeld dat ik tot op de dag van vandaag mijn zwemdiploma niet heb behaald. Ik ben namelijk heel bang om te verdrinken.
Er zijn wel momenten waar ook ik een grens zou trekken. In mijn eerste jaar Geneeskunde hadden wij onderwijs waarbij wij lichamelijk onderzoek bij elkaar moesten doen. Ik zat in een werkgroep met de enige bedekte studente uit het jaar. Volgens de docenten moest ook zij in een kamer van meer dan tien man topless worden onderzocht. Bij weigering kon ze haar carrière als arts wel vergeten. Geen compromis, dus geen aparte onderzoeksruimtes. Daar stond ze dan. Naakt, met alleen een hoofddoek en een slipje. Het beeld zal nooit van mijn netvlies verdwijnen. Het is een voorbeeld van intolerantie. Het is het doorvoeren van een beleid tot op het punt dat het niet meer over normen en waarden gaat.
Net zoals de twee meiden in Zwitserland, die door het extreme beleid van hun ouders niet kunnen leren zwemmen. Het is het voorbeeld van gelijk willen krijgen en religie als middel gebruiken. Het voorbeeld van koppig zijn en een slachtofferrol aannemen. Het is orthodox zijn. Met elk nieuwsitem bouwen wij verder voort aan het beeld van de orthodoxe individu. Tegenwoordig voornamelijk de orthodoxe moslim. De moslim die geen hand uitsteekt, een burka draagt of buiten bidt.
Het lijkt tegenwoordig heel normaal om de orthodoxe moslims een plek te geven in de media. Ik kan hier heel boos op reageren. Ik kan de krant dichtslaan en besluiten nooit meer een abonnement te nemen. Dit zal niemand echter goed doen.
Ik kan het ook zien als een kans. Het laat zien waar het fout gaat binnen mijn gemeenschap. Het had een kans kunnen zijn om het beeld recht te zetten vanuit de gemeenschap zelf. Iets wat niet vaak wordt gedaan. De gematigde moslim die deze krant had opengeslagen, had waarschijnlijk niet zo verontwaardigd gereageerd op dit artikel. 2016 was geen goed jaar voor de moslim in de media en 2017 lijkt dat ook niet te worden. Gelukkig hebben we nog het hele jaar voor ons. Genoeg momenten voor mij om wel dit beeld te verschuiven.
