Achtergrond

De Keniaanse kiezer

Dit artikel krijg je cadeau van OneWorld. Word abonnee

Ik ontmoette Chepgoskei, destijds 51, toen Kenia in 2010 stemde over een nieuwe grondwet. Iedereen vroeg zich af of het stemmen toen opnieuw in geweld zou uitmonden. Dat gebeurde niet, alles verliep juist heel ordentelijk. Bij de huidige presidentsverkiezingen is de kans op problemen aanzienlijk groter, nu drie dagen na de verkiezingen nog niet eens de helft van de stemmen geteld is en een van de partijen al openlijk rept over vals spelen.

Victorina trouwde op haar zestiende met een man van het Kikuyu volk, terwijl ze zelf tot de Kalenjin behoort. ‘We kenden elkaar van school. We woonden in hetzelfde dorp. In die tijd leefden de stammen nog vreedzaam samen’, vertelde ze. Het echtpaar begon een boerenbedrijf op een stukje grond dat van haar schoonouders was. Er kwamen zes kinderen en er werd een mooi huis gebouwd.

Vader en moeder tegelijk
‘Mijn man was één van de dorpsoudsten, ondanks het feit dat hij Kikuyu was’, zegt Victorina. De Rift Vallei is oorspronkelijk Kalenjin-gebied, later kwamen er blanke kolonialen wonen die Kikuyu personeel mee namen. Veel blanken vertrokken na de onafhankelijkheid, maar de Kikuyu bleven.

Victorina werd weduwe toen ze veertig jaar oud was, en besloot de opvoeding van haar kinderen alleen voort te zetten. ‘Ik was opeens vader én moeder tegelijk voor ze’, zei ze vastberaden.

Verkiezingsgeweld
In de laatste dagen van 2007 ging het opeens mis. De uitslag van omstreden presidentsverkiezingen tussen de Kikuyu president Mwai Kibaki en zijn tegenstander Raila Odinga van het Luo-volk liet dagen op zich wachten. Vermoedens rezen dat Kibaki met de uitslag rommelde. Minuten nadat de kiescommissie de Kikuyu-president tot winnaar uit riep, begon het geweld.

‘Het was zeven uur in de avond, op 30 december’, herinnert Victorina zich. ‘Er werd geschreeuwd buiten, dus we keken wat er aan de hand was. Hoewel ik Kalenjin ben, werden wij als Kikuyu bestempeld vanwege mijn overleden echtgenoot en kinderen. We deden de ramen en deuren op slot om het huis te beschermen en gingen naar buiten. De buren, die we al jaren kennen, kwamen naar ons toe. Zo’n vijftig jongemannen met kapmessen en knuppels wilden ons te lijf gaan. Gelukkig konden de buren dat voorkomen door voor ons te pleiten. Wel sloeg de menigte de ramen kapot, goten benzine in het huis en staken het in brand.’

Afwachten
Uiteindelijk kwam de politie, die het gezin in veiligheid bracht. Ze verbleven twee dagen in het politiebureau van Kapsabet, waarna ze naar een vluchtelingenkamp bij het stadje Eldoret werden gebracht. Zes maanden later keerde Victorina terug, nadat haar kinderen een klein huisje naast de restanten van haar oude huis gebouwd hadden.

Drie jaar laten blijkt Anthony, de zoon van Victorina, nog zijn oude telefoonnummer te gebruiken. ‘Alles oké hier in Kapsabet’, laat hij weten. ‘Ik verwacht morgen wel het resultaat van de verkiezingen.’ Dit maal is het Odinga, opnieuw, tegen een andere Kikuyu die Uhuru Kenyatta heet. Odinga ligt achter bij het tellen en zijn partij heeft het al over fraude. Dit voorspelt weinig goeds. Laten we desondanks hopen dat Anthony’s optimisme toch juist blijkt. 

Ik wil dat OneWorld blijft bestaan

AbonneerDoneer

Lees je bewust met OneWorld en draag bij aan een rechtvaardige wereld.

Dat kan al vanaf 6 euro per maand

Ontvang onze beste verhalen in je mailbox

Volg ons