Vrijdag
Voor de nieuwkomers zijn er geen tenten, geen matjes, geen kookgerei, onvoldoende drinkwater en sanitaire voorzieningen. Het zijn onwezenlijke taferelen aan de randen van het kamp waar mensen met alles wat ze bij zich hadden, tussen de bomen zitten. Ik moet goed uitkijken waar ik loop, overal liggen en zitten mensen, of staat ineens een pannetje te pruttelen op een houtvuurtje.
Op de zorg voor de vele zieken is het kamp niet berekend
"Gisteren kwamen er meer dan 3000 nieuwe vluchtelingen," moppert de kampmanager zichtbaar ontdaan. "De dagen ervoor elke dag tussen de 1500 en 2000. We hebben voorzieningen voor maximaal 50.000 bewoners hier in Nyarugusu. Ik verwacht elk moment de 90.000ste bewoner."
"It is hot in the camp", vervolgt de man. Op de isolatieafdeling van het kampziekenhuis liggen 126 vermoedelijke cholerapatiënten. Ook op de zorg voor deze besmettelijke zieken is het kamp niet berekend. En dan zijn er de vele gevallen van seksueel geweld. Jonge meisjes en oude vrouwen melden zich bij de maatschappelijk werkers met de vraag om hulp. Medische hulp, maar ook psychische steun is vaak geen overbodige luxe. Gisteren kwamen er tien vrouwen en meisjes. "De meesten komen niet, dat weten we, ze schamen zich te veel," verzucht de hulpverleenster.
Rijen wachtenden
We spreken met de 27-jarige Elisabeth uit Bujumbura, moeder van vier. Elisabeths echtgenoot is nog in Kagunga, hij was te ziek om met de boot te kunnen reizen. Per mobiele telefoon houden ze contact. Het kleine zoontje van Elisabeth speelt met de oude Nokia, het lijkt alsof hij ontevreden naar huis belt, 'haal me weg uit dit ellendige oord'.
Elisabeth en haar kinderen mogen, omdat ze zonder man en vader gekomen zijn, in de grote tenthallen slapen tot ze een eigen tent krijgen. Een geluk bij een ongeluk.
En ook hier, uiteraard, rijen wachtenden. We kunnen het einde niet zien van de rij mensen voor de registratietafels. Slechts één dame registreert, waar de andere drie gebleven zijn, blijft onduidelijk. Chagrijnig bemoei ik me met een jonge moeder, op haar rug hangt een doodziek kind met hoge koorts. Ik pluk haar uit de rij en eis dat ze met voorrang geholpen wordt.
Schuldig vraag ik me af hoeveel meer doodzieke kinderen in die ellendig lange rijen staan te wachten, nu net iets langer door mijn toedoen.
