Achtergrond

Nonnenkracht in Congo

Dit artikel krijg je cadeau van OneWorld. Word abonnee

De Nansen Refugee Award, ook al eens uitgereikt aan Koningin Juliana, gaat dit jaar naar de 46-jarige non Angélique Namaika. De Congolese wijdt haar leven, samen met vrijwilligers, aan het zelfredzaam maken van vrouwen die ontheemd zijn. De vrouwen, beschadigd door gewapende groeperingen die moorden en ontvoeren, zoeken haar op in het afgelegen plaatsje Dungu in het noordoosten van Congo. Haar aanpak: de vrouwen samen brengen, met veel aandacht en liefde.
 

[[{“fid”:”22193″,”view_mode”:”default”,”type”:”media”,”attributes”:{“height”:1552,”width”:2592,”style”:”HEIGHT: 150px; WIDTH: 250px”,”class”:”media-element file-default”}}]]
Nansen Refugee Award
De Noor Fridtjof Nansen, bekend door het werk dat hij verrichtte voor gedwongen ontheemden, creëerde in 1921 het Nansen-paspoort. Door het aanzien dat hij opbouwde in de Volkenbond zorgde hij ervoor dat meer dan een miljoen vluchtelingen in veiligheid konden reizen en asiel konden vinden. Door zijn inzet voor vluchtelingen is ter ere van hem de Nansen Refugee Award in 1954 voor het eerst uitgereikt.

Vindt u de vrouwen of vinden de vrouwen u?
‘‘In het begin, toen ze nog niet wisten waar mijn opvang zit en niet wisten wat we hier doen, zocht ik hen. Ik probeerde hun interesse te wekken en ze bewust te maken van wat we deden. Nu veel mensen ons kennen en de regio weet wat we doen, komen ze zelf. We helpen nu 150 vrouwen en veertien wezen.
Soms zijn het mensen uit de regio die tegen de vrouwen zeggen: ‘We hebben je kinderen daar gezien’, en ze naar ons sturen voor hereniging en activiteiten.’’

Is er iets wat uw werk lastig maakt?
‘‘Het ergste is als ik niet in staat ben om iemand te helpen die daar om vraagt. Het gebeurt gelukkig niet vaak. Als ik luister naar het verhaal van iemand, of advies geef, en zelfs als ik naar iemand lach en liefde geef, dan ben ik al bezig een deel van het probleem op te lossen.
De prijs die ik heb gewonnen heeft sommige dingen wel makkelijker gemaakt. Door deze award heb ik mogen reizen om interviews af te leggen en de Paus te bezoeken. Ik heb mensen ontmoet die mijn gedachtengoed kunnen verspreiden: voorheen stond ik vaak alleen in wat ik deed.’’

Waar bent u het meest trots op?
“Als ik de vrouwen hun leven weer zie opstarten! Ze maken grappen en ze lachen. Ze kunnen weer zorgen voor hun familie en zijn in staat om hun kinderen te voeden en naar de dokter te brengen.
Er zijn gelukkig veel succesverhalen. Zo was er een meisje dat op haar dertiende gekidnapt was door het verzetsleger LRA. Na vijf jaar kwam ze uit de bush met twee kinderen. Het meisje vertelde me dat ze direct als vrouw was weggegeven aan een van de rebellen. Daar is ze meerdere malen verkracht. Het enige wat ze wilde was doodgaan.
Toen ze werd vrijgelaten was ze er, net als haar kinderen, slecht aan toe. Toen ik dit hoorde wilde ik gelijk naar haar toe. Zij was daar erg blij mee omdat ze mijn reputatie kende.
Na een aantal dagen begon ze donuts te bakken die vooral in de monden van haar kinderen verdwenen. Op een gegeven moment begon ze de donuts te verkopen en kon ze dingen als een bed en zelfs make-up kopen. Ze kon zich eindelijk weer vrouw voelen.
Ze wilde voordat ze gevangen werd genomen heel graag vroedvrouw worden. Nu kan ze haar droom weer volgen en aan de opleiding beginnen.”

Heeft u advies voor mensen die Congo willen helpen?
‘‘Ja, dat heb ik zeker. Mensen die een missie hebben om vrede terug te brengen naar Congo moeten de moed niet verliezen. Ik kan mezelf als voorbeeld geven. In de tien jaar dat ik vrouwen help, heb ik nooit opgegeven, zelfs niet toen er zware tijden aanbraken.
Mensen kunnen ook helpen door naar ons toe te komen en te luisteren naar de verhalen van de vrouwen. Helpen met naaiklassen, kook- en taallessen. We hebben verschillende activiteiten. Geld doneren helpt natuurlijk ook.’’

Niet iedereen kan naar Congo toe gaan. Wat kunnen mensen van hieruit doen om te helpen?
“Door te doen wat in hun macht ligt. Als iemand wil helpen maar niet het geld en de middelen heeft om dat te doen, kunnen ze voor ons bidden. Om ons de kracht te geven door te gaan met wat we aan het doen zijn, en dat de vrouwen naar de activiteiten blijven komen.”

Ik wil dat OneWorld blijft bestaan

AbonneerDoneer

Lees je bewust met OneWorld en draag bij aan een rechtvaardige wereld.

Dat kan al vanaf 6 euro per maand

Ontvang onze beste verhalen in je mailbox

Volg ons