Neem acht jonge GroenLinks leden, zet ze bij elkaar in een café, gooi er wat bier, een scheutje progressief denken en een beetje duurzaamheid bij, en wat krijg je? Klub Kobalt: een avond waarop sprekers samen met het publiek bedenken hoe Nederland er volgens hen over tien jaar uit moet zien. Een leuke manier om over wereldproblemen te praten, maar of het meer oplevert dan een stapel visitekaartjes moet nog blijken.
Pakhuis de Zwijger vult zich op donderdagavond met voornamelijk jonge mensen, de meesten professioneel gekleed, met hier en daar een excentriekeling tussen de colbertjes en hoge hakken. Zeven sprekers krijgen ieder vijf minuten de tijd om het publiek te vertellen wat ze over tien jaar in hun eigen vakgebied willen bereiken, waarna de zaal reageert met suggesties en vragen.
Na een aantal kleinere evenementen experimenteert Klub Kobalt nu voor het eerst met dit concept, en het lijkt aan te slaan. De zaal is gevuld, de barman- en vrouw hebben het druk met biertjes tappen en colaatjes schenken.
Sportschool en honger
Samuel Levie bijt de spits af. Hij is foodtrendwatcher en worstmaker, en houdt zich bezig met de grootschalige voedselverspilling. Levie wil vooral op dit gebied verbetering zien in de komende jaren: “Het feit dat ik iedere dag naar de sportschool ga om overtollig voedsel te verbranden, en dat er tegelijkertijd heel veel mensen zijn die honger lijden, vind ik heel erg.”
Levie vertelt dat hij een evenement wil organiseren, waarop hij 5000 mensen op de Dam te eten geeft met voedsel wat anders weggegooid zou worden. Reacties uit het publiek stromen binnen: de een kan een goede investeerder voor Levie regelen, iemand anders zorgt voor supermarktproducten die anders de afvalcontainer ingaan, en nog een ander is raadslid bij de gemeente en regelt de vergunning op de Dam wel.
Visitekaartjes
De visitekaartjes vliegen je om de oren. Netwerken lijkt het hoofddoel van de avond, want alleen samen kunnen we meer bereiken, is de gedachte. De volgende spreker is Carolien Helmink, eigenaresse van duurzaam modelabel Studio JUX. Zij hoopt dat de ‘snelle mode’ en de ‘negen euro T-shirtjes’ van vandaag over tien jaar verdwenen zijn: “Er moet weer waardering voor vakmanschap komen, liever een mooi stuk van goede kwaliteit dan een stapel weggooi shirtjes.”
Best makkelijk om dit te roepen in een zaal vol jonge professionals. Maar hoe is dit te betalen voor de mensen die het financieel niet getroffen hebben? Helmink reageert kritisch: “Die mensen komen met enorme tassen vol de Primark uit. Van dat geld kun je best een stuk van ons betalen. Een shirtje kost bijvoorbeeld 60 euro.” Met dit antwoord is het publiek tevreden. Dat sommige mensen wekelijks maar 60 euro te besteden hebben, komt niet aan de orde.
Helmink wil de complete mode industrie omgooien, en hier kan het publiek minder concrete bijdragen aan leveren. “Wat kunnen we dan wel doen?” wordt er gevraagd. Helmink: “Kies voor kwaliteit, en draag kleding langer door. Hang het uit, was het op 30 graden, warmer hoeft echt niet. Koop tweedehands, ruil met vriendinnen. Kortom: doe niet mee aan wegwerpmode.”
Geen droom maar een eis
Naast wat luchtige onderwerpen zoals eten en mode komen ook problemen rondom vluchtelingen aan de orde. Marjan Sax van Vrouwen tegen Uitzetting pleit voor een menselijk vluchtelingenbeleid: “Ik heb helemaal geen droom. Dit is iets wat ik wil, en waarvan ik denk dat jullie het ook willen, en wat eigenlijk iedereen zou moeten willen.”
Ze haalt een aantal bekende misvattingen over vluchtelingen onderuit, waaronder het idee dat het Nederlandse immigrantenbeleid rechtvaardig is: “De Immigratie- en Naturalisatiedienst (IND) doet er alles aan om vluchtelingen door de war te brengen, en wijst mensen af om de meest irrelevante redenen.” Zij noemt als voorbeeld een homoseksuele Afrikaan de werd uitgezet omdat het niet duidelijk was of hij uit het geboorteland van zijn moeder of van zijn vader kwam. “Het feit dat hij homoseksueel was en daarom moest vluchten kwam niet een keer aan bod. Uiteindelijk heeft hij via een omweg en een goede advocaat toch een verblijfsvergunning gekregen.”
Goed nieuws voor de vluchtkerk?
Wat kan het publiek doen? Volgens Sax is het belangrijk dat er aandacht komt voor de benarde situatie van veel vluchtelingen: “Er moet een omslag komen in de publieke opinie, en om dit te bereiken moeten mensen hun mond opentrekken en eisen dat het niet zo doorgaat.” Uit het publiek komt een vraag over de vluchtelingen die momenteel in de vluchtkerk in Amsterdam verblijven: hebben zij iets nodig? Boeken misschien? Iets anders? Sax: “Ze hebben een verblijfsvergunning nodig. Het enige wat ze willen is goed nieuws. Alle vrijwilligers doen geweldig werk, maar wat ze echt nodig hebben is om op een menswaardige manier hier te kunnen blijven.”
Samen nadenken en problemen oplossen is de gedachte achter Klub Kobalt. Of netwerken echt de sleutel is tot een betere wereld moet nog blijken, maar de eerste stappen zijn gezet. Of we over tien jaar geen eten meer weggooien, alleen nog maar duurzame kleding dragen en vluchtelingen ons land niet meer zonder pardon uitgezet worden? We proosten er alvast op.
Foto (cc)
