Deel 4:
Shogufa (22), geboren in Machad, Iran
Opgevangen sinds: 2011 (2,5 jaar in Herat, 1,5 jaar in Baglan, 2 weken in Kabul)
“Ik ben opgegroeid in Iran. Mijn ouders komen uit Afghanistan en vluchtten door de oorlog naar het grensstadje Machad. Nadat mijn vader zelfmoord had gepleegd, werd mijn moeder door mijn schoonfamilie gedwongen weg te gaan. Mijn zusje en ik hebben haar nooit meer gezien.
We kwamen bij mijn tante terecht. Ze had meerdere kinderen, maar mij mocht ze niet. Ze sloeg me regelmatig en zei dat ze een hekel aan me had. Ik had stiekem een vriendje, de zoon van mijn oom. Van die oom mocht ik later trouwen met mijn vriendje. Maar toen mijn oom voor zaken in het buitenland verbleef, huwde mijn tante mij snel uit aan een oudere man.
Ze sloegen me en gaven me dagenlang niks te eten
Opgesloten in de kelder
Ik was twaalf jaar toen ik in het huwelijk trad. Tijdens de huwelijksnacht zei mijn man: ‘Je bent een vrouw en geen meisje’. Waarmee hij beweerde dat ik al eerder met een man had geslapen, maar dat was een leugen.
Die nacht werd ik door hem en mijn tante in de kelder vastgebonden. Ze sloegen me en gaven me dagenlang niks te eten. Ik dacht dat ik zou sterven van de honger. Gelukkig bevrijdde mijn zusje mij uit de kelder en nam mij mee naar haar huis. Maar ik kon geen kant op en moest weer terug naar mijn man.
Het duurde zeker anderhalf jaar voordat mijn huwelijk werd ontbonden
‘Ik werd verliefd op zijn neefje’
Hij mishandelde mij iedere dag, zes jaar lang door. Toen werd ik verliefd op zijn neefje. Hij was vijf jaar jonger, we kregen een relatie. In het laatste jaar van mijn huwelijk werd ik zwanger. Maar ik wilde geen kind en weigerde te eten.
Toen mijn zoon eenmaal geboren was, dreigde mijn echtgenoot mij te doden. Ik was zo bang en vluchtte de grens over naar Afghanistan. Pas in Herat werd ik door de politie opgemerkt. Ik mocht natuurlijk niet zonder mijn man reizen en belandde daardoor in de gevangenis. Toch voelde ik me vrijer daar, dan in Iran.
Shogufa (22). Foto: Marielle van Uitert
‘Zina’ (seks voor het huwelijk)
Na vier maanden kwam ik vrij. Omdat ik achttien was en nergens naartoe kon, werd ik weer naar het politiebureau gebracht. Daar geloofden ze niet dat ik getrouwd was en al een zoon had. Drie agentes sloegen me, omdat ik mij volgens hen schuldig had gemaakt aan ‘zina’ (seks voor het huwelijk). Toen na medisch onderzoek bleek dat ik de waarheid had gesproken, mocht ik naar een vrouwenopvanghuis.
Mijn man ging akkoord met een scheiding. Maar om dit ook wettelijk te kunnen regelen moest ik naar zijn geboorteplaats Baghlan. Het duurde anderhalf jaar voordat mijn huwelijk werd ontbonden. Daarna verhuisde ik naar een vrouwenshelter in Kabul.
Dit verhaal is deel 4 van de vierdelige serie over weggelopen kindbruiden in Afghanistan.
Lees hier deel 1 over Asifa, deel 2 over Malae en deel 3 over Maryam .
Niet meer huilen
Nu mijn ex-man is hertrouwd, zegt hij dat mijn zoon niet meer van mij is. Dat maakt mij erg verdrietig. De enige foto die ik van hem had, hebben ze in Baghlan van mij afgepakt. De supervisor vond het beter dat ik hem zou vergeten en niet meer zou huilen. Maar nu blijf ik met lege handen achter en kan ik niet meer huilen.
Mijn vriend zit nog steeds in Iran. Hij wil mij na zijn studie komen halen om met me te trouwen. Daar wacht ik op. Hij is mijn enige hoop.”
—
Journaliste Valeska Hovener reisde samen met fotografe Marielle van Uitert in februari naar Afghanistan, om de lotgevallen van meisjes en vrouwen te verwoorden en verbeelden. Ze kwamen terecht in een vrouwenopvanghuis waar de weggelopen meisjes en vrouwen zich schuil houden.
