Rio +20 is afgelopen. Met een slotdocument van 283 paragrafen en 23.973 woorden, geheten ‘The Future We Want’. Deze titel is geïnspireerd op de Global Call to Action against Poverty die een paar jaar geleden begonnen met hun ‘The World We Want’ rapporten en daar over spraken met Ban ki Moon.
Commitment
Het Rio+20 einddocument zit vol met mooie intentionele groene taal – maar bevat erg weinig concrete afspraken. Toen het aangenomen werd feliciteerden diplomaten van vele landen elkaar en Dilma, de president van Brazilië, omdat het ‘best mogelijke compromis’ bereikt was. En dan bedoelen ze niet het Spaans/Portugese woord ‘compromiso’ want dat betekent ‘commitment’. Want hoewel dat woord 117 keer voor komt in het eind (“We are committed to free humanity from poverty and hunger as a matter of urgence”) dit is precies wat er mist. Alle relevante onderwerpen komen langs, maar echte commitment van de leiders van onze wereld ontbreekt. Ze schrijven erover maar nemen geen concrete stappen om onze oerwouden of oceanen te redden, om te investeren in schone energie en groene banen, or om te investeren in ecologische in plaats van industriële landbouw.
Veel van het document gaat over het ‘herbevestigen’ dus ‘reaffirming’ eerdere VN afspraken (59 keer : “We reaffirm the importance of freedom, peace and security…”We reaffirm the importance of the Universal Declaration of Human Rights, as well as other international instruments relating to human rights and international law”). Was dit nodig om de wereld te herinneren aan deze basis van de VN dat echt leiderschap vertoonde toen dit in 1948 overeengekomen was?.
The document staat vol met het ‘onderkennen’ van van alles: ‘recognizing’ het belang van aan de slag te gaan (146 keer: “We recognize that people are at the centre of sustainable development”, “We recognize that urgent action on unsustainable patterns of production and consumption where they occur remain fundamental”).
Ouderwetse begrippen
Maar tot de grote woede van vrouwen aanwezig bij Rio+20 worden niet alle eerdere VN afspraken ‘onderkent’. Aan sommige zoals de 1995 Beijng Declaration wordt alleen ‘herinnert’ of ‘recalled’. Opeens verlaat dit VN eind document de geaccepteerde taal over seksuele en reproductieve rechten. Door patriarchale druk van de ‘unholy alliance’ van de katholieke kerk en sommige Arabische landen slipt de taal terug naar ouderwetse begrippen als ‘reproductieve gezondheid’ en ‘family planning’.
Jammer genoeg is het begrip ‘groene economy’ heel erg verwaterd, in een poging om alles te zijn voor iedereen. Lees het volgende: “In this regard, we consider green economy in the context of sustainable development and poverty eradication as one of the important tools available for achieving sustainable development and that it could provide options for policy making but should not be a rigid set of rules.” Hier toont zich de lobby van de multinationals die ons tegen houden: dus geen ‘strakke regels’ tegen berg-top kolen afgravingen, geen regels om Shell te stoppen in hun intentie om voor olie te boren in de Noordpool waardoor het laatste stuk wilde natuur op onze aarde kapot gemaakt wordt en waardoor we doorgaan op onze fatale koers richting meer klimaat verandering.
Het einddocument stelt dat de groene economie “should contribute to eradicating poverty as well as sustained economic growth, enhancing social inclusion, improving human welfare and creating opportunities for employment and decent work for all, while maintaining the healthy functioning of the Earth’s ecosystems.” Maar economische groei zoals het vandaag de dag gedefinieerd wordt kan niet het ecosystem van onze aarde in stand houden, dat is precies ons grootste probleem. In de naam van economische groei maken we de mogelijkheid van onze planeet kapot om leven te blijven handhaven…inclusief ons eigen leven.
Niets moet
The Rio+20 outcome gebruikt twee keer het word ‘moeten’, ‘must’. Het lost 16 keer iets op: ‘resolves’(“We also resolve to take further effective measures and actions for people in complex humanitarian emergencies”), en het beslist oftewel ‘decides’ iets …….twee keer! ‘We decide to establish a universal intergovernmental high level political forum’ and ‘We decide to launch an intergovernmental and open, transparent and inclusive negotiation process’. Wat is dit? Een nieuwe en betere VN? Dit document gaat inderdaad meer over de VN dat zichzelf 679 keer noemt, terwijl vrouwen het verdienen om 57 keer genoemd te worden, jeugd 15 keer, en migranten precies drie keer!!
De laatste paragraaf van het einddocumet stelt het volgende: . “We welcome the commitments voluntarily entered into at Rio+20 and throughout 2012 by all stakeholders and their networks to implement concrete policies, plans, programs,projects and actions to promote sustainable development and poverty eradication. We invite the Secretary-General to compile these commitments and facilitate access to other registries that have compiled commitments, in an internet-based registry.”
Zie hier de waarheid in een notendop: Rio+20 werd een belofte bijeenkomst, een ‘motivational pledging meeting’, en de Secretaris Generaal zijn rol werd gereduceerd tot het optekenen van de notulen.
Doe iets
Ik sprak een aantal jongere vertegenwoordigers die erg gedesillusioneerd waren over dat zij zich met hun stem niet gehoord voelden. Jeff Sachs sprak ze toe in één sessie en zei dat het voordeel van het feit dat zijn/onze generatie zo gefaald had is dat het hen veel uitdaging biedt, en dat ze maar een paar jaar hebben om zaken op te lossen. Mijn indruk was dat dit door de jongeren niet bijzonder amusant gevonden werd. Velen van hen hebben het geloof in instituties zoals de VN helemaal verloren, en waren te vinden in ‘the People’s Village’ – en in de straten bij diverse demonstraties – de grootste werd ingeschat op 80.000 deelnemers. De Greenpeace activisten waar ik mee liep waren wonderbaarlijk energiek, bleven zelfs vijf uur lang dansen. Zijn hebben de passie om te zorgen dat bedrijven en overheden zullen transformeren in de toekomst: of ze willen of niet.
In a klein evenement vertelden grassroots vrouwen over de tribunalen die zij hielden in vijftien landen over ‘Vrouwen en Klimaat verandering vorig jaar. Ze vertelden ons concrete verhalen over hun strijd in Nepal, de Delta in Nigeria, El Salvador and Central Appalachia in West Virginia tegen de vervuilende kolen- en oliebedrijven. Hun verhalen tonen het naakte gezicht van macht en hebzucht, zonder rekening te houden met lokale gemeenschappen. Zij documenteren hun pogingen om hun levens te aan te passen aan klimaat verandering. Zij ‘beleven’ de werkelijkheid van klimaat verandering nu. Zij eisen steun om kleine ecologische landbouw te ontwikkelen. Zij lezen dat het Rio+20 document zegt ‘deeply concerned’ te zijn “that one in five people on this planet, or over one billion people, still live in extreme poverty’ . Hun boodschap aan de VN en aan ons allemaal is: wees niet alleen diep bezorgd: doe iets. Doe wat je maar kunt. Vergroen je lifestyle, je werk, zorg dat je politici zich houden aan beloftes t.a.v. ontwikkelingssamenwerking, stop de bedrijven en praktijken die vervuilen……Vecht voor gender justice….en voor onze gezamenlijke toekomst.
