Ik heb nog zo’n ouderwetse telefoon, antiek, noemen ze die in Indonesië, waarmee je alleen maar kunt bellen en waar geen snufjes op zitten. Mijn vrienden kijken me soms meewarig aan. Ze beweren dat de luxe smartphone hun sociale leven aanzienlijk heeft verrijkt. Zo ervaart een vriendin met haar dure mobiele telefoon de dagelijkse files niet langer als vervelend. De tijd dat ze eindeloos staat te wachten gebruikt ze om haar facebook bij te werken of om te twitteren (ik sta nu vast bij punt x). De autoradio biedt helaas niet langer verstrooiing en behoort net zoals mijn antieke telefoon tot het stenen tijdperk.
De mobiele telefoon is een statussymbool geworden. Vooral het merk is belangrijk, want hoe duurder hij is, hoe hoger je in de ogen van je familie en vrienden op de sociale ladder staat. Sociologen mopperen dat sinds het Indonesië economisch voor de wind gaat er een groeiende vorm van hebzucht is ontstaan bij de nieuwe middenklasse.
Indonesiërs klagen dat hun salarissen nog niet zijn meegegroeid met de internationale prijzen van luxe consumptiegoederen. Toch proberen westerse bedrijven met stuntacties Indonesiërs aan zich te binden. De eerste duizend klanten betalen maar de helft voor hun hebbedingetjes.
In de weekeinden zie je regelmatig rijen Indonesiërs voor winkels staan waar weer zo’n uitverkoop is. Er is zelfs een circuit ontstaan van rondhoppende consumenten die er van alles voor over hebben om het nieuwste model Crocsschoen of die Louis Vuitton-tas voor de helft van het geld mee naar huis te mogen nemen.
‘Materiële aanbidding’, noemde Karl Marx het kapitalistische koopgedrag. Het zou volgens hem een samenleving vernietigen.
Of het zo zwaar mag worden aangezet. De verering van westerse statussymbolen leidt zo nu en dan wel tot paniekvoetbal, waarbij mensen elkaar zelfs onder de voet lopen. Zoals onlangs bij de verkoop van het nieuwste model Blackberry, dat zelfs in de VS nog niet verkrijgbaar is. De eerste duizend exemplaren zouden voor 250 dollar over de toonbank gaan.
In de avond voor de uitverkoop verzamelden al tientallen opgewonden Blackberry-fans zich voor de winkelingang. Maar de politie moest de verkoop al na enkele uren stilleggen. Er werd zo hard getrokken en geduwd in de rij dat oververhitte Indonesiërs met gebroken ledematen en hoofdwonden per ambulance werden afgevoerd.
‘Vroeger vochten mensen toen ze nog arm waren in de rij voor gratis rijst en olie, nu slaan ze elkaar de hersenen in voor een Blackberry’, schreef een socioloog als commentaar in een van de Indonesische kranten.
De verering van de God Blackberry dreigt in Indonesië uit de hand te lopen. Vorige week werd de Olympische jeugdkampioen wiskunde op straat vermoord door een werkloze jongen. Die bekende tijdens het politieverhoor dat hij uit was op zijn Blackberry.
‘Misschien dat een financiële crisis de Indonesiër weer met beide benen op de grond kan zetten’, verzucht de socioloog.
In tijden van crisis is mijn antieke telefoon dan zo gek nog niet.
Foto via Flickr/basibanget
