Achtergrond

Beter een raket in de lucht dan eten op je bord

Dit artikel krijg je cadeau van OneWorld. Word abonnee

India is in staat met de nieuwe lange afstandsraket China te verslaan, melden alle Indiase televisiestations even trots. Nog sterker: de raket die een afstand van vijfduizend kilometer aflegt, kan zelfs Beijing aanvallen. Een trotse premier Manmohan Singh maakte dat wereldkundig. ‘Een waardig moment voor ons land dat zich nu onder de groten der aarden mag scharen’.

 

Ik zap nog even door. BBC, CNN, Al Jazeera interviewen de ene wapendeskundige na de andere die mag uitleggen of deze nucleaire raket een bedreiging is voor China. We zijn beland in een nieuw hoofdstuk van de bewapeningswedloop. Waren het tijdens de koude oorlog Amerika en Rusland die elkaar de loef probeerden af te steken, nu zijn het de Chinezen en de Indiërs met – ik zou bijna willen schrijven – de gestoorde Noord-Koreanen die er tussen door fietsen met hun mislukte raketlancering.

 

Ik wacht op de discussie die komt over de vraag of het verantwoordelijk is dat landen in ontwikkeling zoveel geld aan wapens besteden. Eigenlijk gesprekken over de zinloosheid van deze hele bewapening. Want echt op elkaar schieten doen ze toch niet. Het is meer een oorlogstrofee waarmee ze schermen. Maar het zijn wel erg dure speeltjes. Kosten van de nieuwe Indiase raket: 486 miljoen dollar.

 

Toen India zijn nieuwe budget voor het komende seizoen afgelopen februari presenteerde werd het volop bekritiseerd door Wereldbank en Oxfam. Niet meer dan 3 procent van het nationale inkomen wordt aan gezondheidszorg besteed. Dat is niet meer dan 40 dollar per hoofd van de bevolking. In Amerika ligt dat rond de 4000 dollar per jaar. India is nog steeds het land met het hoogst aantal kinderen dat aan ondervoeding sterft. 42 procent van de kinderen overleeft de eerste jaren niet. Dat is twee keer zoveel als in Sub-Sahara Afrika. Ik ga nog even door alhoewel ik besef dat armoede deze dagen geen thema meer is. Het verveelt. ‘Armoede is uit’, zei ooit een omroepbaas van mij. ‘We zijn alleen nog maar geïnteresseerd in economische groeicijfers’. En raketlanceringen, voeg ik er aan toe. De helft van de Indiërs heeft nog steeds geen toilet en moet het in de bosjes doen. 94 procent gaat weliswaar naar school maar kan nog steeds niet lezen omdat de onderwijzer er vaker niet is dan wel.

Cijfers die voor dovemansoren zijn bestemd. De regering in Delhi verhoogde het defensiebudget met 17 procent tot 38.6 miljard dollar.

 

Waarom gaat de discussie niet over de vraag of India niet eerst de chronische armoede in eigen land moet bestrijden. Pas als alle huizen zijn voorzien van elektra en stromend water. Er in dorpen klinieken en fatsoenlijke scholen zijn gekomen, is het misschien tijd om dure speeltjes aan te schaffen. Zo gaat het toch ook in onze huishoudens. Ik leer mijn kind dat er eerst normaal geleefd moet worden.  

Ik denk vandaag opnieuw aan het baby’tje dat ik gisteren in de krant zag, een paar pagina’s verder dan de raketlancering. Het huidje zat helemaal onder een chronische eczeem. De moeder had geen geld een crème te kopen. Maar blijkbaar is een supermoderne raket in lucht nog steeds belangrijker dan een simpel medicijn of een prakje eten op je bord.

 

 

Ik wil dat OneWorld blijft bestaan

AbonneerDoneer

Lees je bewust met OneWorld en draag bij aan een rechtvaardige wereld.

Dat kan al vanaf 6 euro per maand

Ontvang onze beste verhalen in je mailbox

Volg ons