Achtergrond

Moin moin madness

Dit artikel krijg je cadeau van OneWorld. Word abonnee

Tante Feyi in Ibadan leerde me moin moin te maken, Nigeriaanse gestoomde bonencake. Tante Feyi woonde in een stille straat in de wijk Bashorun met haar twee volwassen dochters. Hun appartement lag achter de kleine bungalow van hun huisbaas. De huisbaas was een moslim en zijn vrouw christen, hun kinderen waren een religieuze potpourri, net als de rest van de straat. Ik hield van dat straatje in het noordoosten van Nigeria’s op twee na grootste stad.

Ik was er toen in juli 2010 Mohammed Yusuf werd doodgeschoten door de Nigeriaanse politie. Meteen na de dood van deze Boko Haramleider kreeg ik een telefoontje van de Nederlandse radio. Ze wilden dat ik sprak over de problemen tussen moslims en christenen in Nigeria. Toen legde ik uit dat ik op dat moment woonde in een stad zonder deze problemen. Ik vertelde over tante Feyi’s huisbaas en zijn vrouw, over hoe christenen het Suikerfeest meevieren met hun moslim buren. Ik sprak over Jonathan en Mohamed die samen opgroeiden, voetballend op straat. Jonathan had zich net verloofd en had zijn moslim vriend gevraagd getuige te zijn bij zijn kerkelijk huwelijk. De redacteur van de radio belde niet meer terug.

In mijn supercompacte Nederlandse keuken dwalen mijn gedachten af naar tante Feyi terwijl de keukenmachine een portie zwarte-ogenbonen tot pulp hakt. Ik ben tijdelijk terug in Nederland om de laatste voorbereidingen te treffen voor mijn verhuizing naar Lagos. Ik mis Nigeria, de smaken, de geluiden, de mensen. Tijd voor troostvoedsel: ik bereid een portie moin moin, het zoet-pittige Nigeriaanse gerecht waarop ik verliefd raakte de eerste keer dat ik het proefde. Maar mijn moin moin wordt nooit als de bonencake van tante Feyi.

Het begint al bij de zwarte-ogenbonen. Klinkt simpel. Is het niet. Ja, je kunt hier bruine-ogenbonen vinden. Of zwarte-ogenbonen met bruine velletjes. Of bonen zonder wat voor ogen dan ook. Maar de juiste zwarte-ogenbonen zijn niet makkelijk te krijgen in mijn woonplaats Utrecht. Er is een Nigeriaanse winkel in Rotterdam die ze verkoopt, maar bij een moin moin noodgeval is dat natuurlijk te ver weg. Mijn eerste moin moincatastrofe wijt ik aan de bonen.

De tweede had te maken met beroerd vouwwerk. Ik had bananenbladeren gekocht bij de Surinaamse toko om de hoek om de bonenmix in te wikkelen. Tante Feyi’s origamikunsten bleken aan mij echter niet besteed: de bladeren ontvouwden zich terwijl de moin moin in de kookpot gaarstoomde. De pan heeft de moin moinexplosie niet overleefd.

Langzaam maar zeker werd mijn moin moin beter, als ik mag afgaan op mijn Nigeriaanse vrienden hier die erom vechten. Maar met de textuur was nog altijd iets mis. Perfecte moin moin is stevig en romig tegelijkertijd, maar ik kreeg hem nooit zo zijdezacht als ik hem wilde hebben.

Ik heb het geprobeerd door warm water bij de bonen te doen in plaats van koud. Of meer olie. Mijn Nigeriaanse mama raadde me aan een rauw ei door het beslag te kloppen. Mijn neef met wie ik opgroeide als een broer is getrouwd met een Nigeriaanse, en haar moeder is een zeer uitgesproken 83-jarige Yoruba dame. Zij had al gedroomd dat ik naar Lagos ging verhuizen voordat ik iemand in de familie van mijn plannen had verteld. Ze droomde ook dat ik haar vanuit Nigeria uitnodigingen stuurde voor mijn bruiloft – ik vraag me nog altijd af in hoeverre zij beschikt over voorspellende gaven. Ik respecteer haar mening ten zeerste, maar na twee pogingen gooide ik de door haar gesuggereerde eieren weer uit mijn recept. Het smaakte niet slecht, maar het was geen moin moin.

Ik buig over de food processor en zie hoe de bonen zich mengen met de paprika, uit en rode pepers. Plotseling slaat het besef toe. Het probleem zit hem niet in de ingrediënten, het zit hem in de apparatuur. Ik herinner me tante Feyi’s buurvrouw die de baas was over de gemotoriseerde gehaktmolen aan de kant van de weg. Hoe vaak zij de bonenmix wel niet door de molen haalde voordat ze tevreden was met het resultaat. Mijn keukenmachine kan daar niet tegenop. Ineens realiseer ik me: voor perfecte moin moin moet ik terug naar Lagos. Ik tel de dagen af.

Nieuwsgierig naar moin moin? Klik hier voor het recept.
Voor culinaire bijstand kun je me op Twitter vinden: @femkevanzeijl

Ik wil dat OneWorld blijft bestaan

AbonneerDoneer

Lees je bewust met OneWorld en draag bij aan een rechtvaardige wereld.

Dat kan al vanaf 6 euro per maand

Ontvang onze beste verhalen in je mailbox

Volg ons