Achtergrond

Indiërs vatten alles in een spreadsheet

Dit artikel krijg je cadeau van OneWorld. Word abonnee

Ik denk dat ze slapen onder spreadsheets. Dat moest haast wel, zo dol als de Indiërs op die dingen zijn. Alles gaat in een spreadsheet. Even iets op een rijtje zetten voor de baas? Hup, spreadsheet. Verslag van een bezoek aan de fabriek? Spreadsheet. Boodschappenlijstje maken? Vast ook spreadsheet.

Ze zijn goed met spreadsheets, formules en cijfers, dat moet gezegd. Heel erg goed. Vandaar waarschijnlijk dat zij de onnavolgbare cricketscores wél begrijpen. Vandaar ook dat heel veel – goed opgeleide – Indiërs hier werken op de financiële afdeling van een bedrijf. Ze zijn kalm, gezagsgetrouw en maken hun werk af, ook buiten kantooruren. Ze halen geen rare fratsen uit, zijn voorspelbaar.

Zo komen tijdens de lunchpauze steevast de tasjes tevoorschijn. Vrijwel elke winkel die een beetje chic wil overkomen verpakt je aankopen – hoe onbenullig ook – in een cadeautas. Van die vierkante met koordjes, met een handige platte kartonnen bodem. De Indiërs hergebruiken ze voor de gekruide rijst met kip of vis, in plastic bakjes meegenomen van huis. Beter en goedkoper dan die smakeloze nep-biryani uit de kantine.

Ze spreken Engels met de snelheid en het geluid van een tandartsboor

‘Minst problematische immigranten’
Al met al prettige werknemers, zou je zeggen. De emir vindt in elk geval van wel. Een paar jaar geleden zond hij een speciale gezant naar India die daar verkondigde dat de Indiërs de ‘minst problematische groep immigranten in Koeweit’ was. Dat mag je als emir ook wel hopen, want ze zijn met zijn velen, minstens 750.000, bijna een kwart van de totale bevolking van Koeweit. Daar wil je geen gezeik mee.

Toch ken ik ook – westerse – managers die het werken met Indiërs helemaal niet zo prettig vinden. Ze vinden de Indiërs angstig, altijd bezig hun eigen straatje schoon te vegen en initiatief-arm. Indiërs vragen nooit naar het waarom van dingen, voeren slaafs uit en beschermen hun neven, achterneven en achter-achterneven. Bovendien spreken ze Engels met de snelheid en het geluid van een tandartsboor.

Snerpende stem
Dat laatste onderschrijf ik. Onze eigen hulp in huis is Indiaas en ik kan haar snerpende stem maar een beperkte tijd aan. Een van onze honden kan die zelfs helemaal niet aan, hij wordt er agressief van. Ik eigenlijk ook, maar uit dat minder opvallend. Ik ben wel opgehouden haar cadeautjes te geven. Niet vanwege dat stemgeluid, maar vanwege het feit dat ze die niet meeneemt naar huis, maar verbergt in een hoekje van mijn huis.

Ze woont met veel te veel mede-Indiërs op een verdieping en vertrouwt de anderen niet. Ze had een keer parfum gekregen en die hadden de anderen opgemaakt. Dat overkomt haar niet nog een keer, dus laat ze de Delfts blauwe prullaria nu bij mij achter, tot de dag dat ze voorgoed terug naar India gaat (of ik haar vervang door een zachter stemgeluid). Dat laatste wilde ik eerst niet opschrijven, maar laten we realistisch blijven.

Taxikoning Hamid
Ook omdat de kans dat ze spoedig terugkeert naar India niet al te groot is. Ik ken tientallen Indiërs die allemaal grootse plannen hadden. De een begon met een autobandenbusiness, de ander met een schroothandel, weer een ander had drie tankwagens. Allemaal gaven ze er de brui aan om in de nog lucratievere taxibusiness te stappen. Allemaal gedoemd hier nog jaren te blijven, want allemaal vielen ze in de klauwen van mede-Indiër, taxikoning Hamid.

Allemaal vielen ze in de klauwen van mede-Indiër

taxikoning Hamid

Ze kopen een auto op afbetaling bij deze Hamid en betalen hem dagelijks 7,5 Koeweit dollar (ongeveer 20 euro) voor zijn inspanningen die eruit bestaan dat hij de klanten levert. Naast de vaste 7,5 KD dragen ze nog eens 10 procent van hun dagelijkse verdiensten af. Benzine en onderhoud zijn voor eigen rekening. Ze nemen geen vrije dagen, want die 7,5 KD per dag loopt gewoon door. Erger nog, als je een maand naar India wilt, kost dat je 30 x 7,5 KD; Hamids opvatting van betaald verlof.

Geobsedeerd door geld
Dat was allemaal bekend bij Hamids slachtoffers, en ze begrepen de cijfers ook. Er was eigenlijk maar één variabele: de gemiddelde dagelijkse buit. Makkelijk 40 KD per dag, had Hamid gezegd. En dát blijkt nu net niet helemaal te kloppen. Ze kunnen nog zo goed zijn in rekenen, ze rekenen zich ook makkelijk te rijk. Soms terecht, want een aantal Indiërs – zoals de eigenaar van hypermarktketen LuLu – is schatrijk geworden in de Golf.

Dat kunnen wij ook, denken de slachtoffers van Hamid. Ze zijn geobsedeerd door geld en denken dat het verdienen daarvan een kwestie van geluk is. En ik weet zeker dat die Hamid dat weet.

Net zoals ik zeker weet dat hij het allemaal heel overzichtelijk in een spreadsheet heeft staan.

Ik wil dat OneWorld blijft bestaan

AbonneerDoneer

Lees je bewust met OneWorld en draag bij aan een rechtvaardige wereld.

Dat kan al vanaf 6 euro per maand

Ontvang onze beste verhalen in je mailbox

Volg ons