Ruzie maken met mijn ouders gaat altijd heel moeizaam. Er worden namelijk geen woorden afgewisseld. Confrontaties vermijden doen wij als de beste. En als we uiteindelijk elkaar in hetzelfde hoekje hebben verdreven, gooien we met alle drogredenen die wij uit het boekje kunnen vinden.
Ik ben heel koppig en mijn ouders vragen zich af op wie ik nou lijk. Ik weet het wel
Er wordt nog altijd beweerd dat een ongehuwde vrouw het huis uit gaat, omdat ze wil zondigen en/of niet meer van haar familie houdt. Deze gedachten zijn na een aantal jaar uit huis te hebben gewoond, nog steeds niet uit het systeem verdwenen. Het is iets waar ik niks meer aan kan doen. Ertegen verzetten heeft hetzelfde effect als het wiel opnieuw proberen uit te vinden, door er een vierkant van te maken. Ik ben heel koppig en mijn ouders vragen zich af op wie ik nou lijk. Ik weet het wel. Ik lijk op mijn tante Ayse.
Ze was 16 en ze had genoeg aanbidders om voor onbepaalde tijd niet naar buiten te mogen gaan
Ayse is het vijfde kind van mijn grootouders. Ze had niet echt veel interesse in school, haar concentratie schoot van de ene hoek naar de andere. Toen ze in de puberteit kwam, kreeg ze een imposante groeispurt. De blonde spriet werd een vol ronde blondine met schattige sproeten op haar ronde rode wangen. Kortom, ze was een gevaar voor zichzelf en moest zo snel mogelijk van school worden afgehaald. Ze was 16 en ze had genoeg aanbidders om voor onbepaalde tijd niet naar buiten te mogen gaan. Toch glipte ze er vaak genoeg tussenuit en ging naar menig bruiloft op haar platform schoenen. Om hier toch maar een eind aan te maken, werd ze uitgehuwelijkt aan een lange, donkere en vrij rijke jongeman.
Zoals veel Turkse vrouwen, kon zij niet echt omgaan met haar schoonmoeder. Haar nieuwe moeder vond haar huid te blank, haar loopje te speels en haar eten te flauw. Ze mocht niet naar haar vriendinnen, ze mocht niet naar de markt en ze mocht vooral niet naar de nieuwe naaicursus in de volgende buurt. “Ik ga er naartoe, wat je ook doet”, riep ze tegen haar man. Haar man was toentertijd nog zijn moeders lieveling.
Zijn moeder had wel een oplossing voor haar rebelse schoondochter: twee blauwe ogen waren de twee redenen om het huis niet uit te mogen. Ogen om je voor te schamen, vond schoonmoeder. Maar mijn tante is uit ander hout gesneden. Vroeg in de ochtend stonden ze samen met haar man in de keuken. Hij kon haar niet aankijken. Hij had al vrij snel spijt van zijn gewelddadige actie. Mijn tante wees naar haar ogen. “Deze ogen zijn mijn trots”, zei ze. “Zoals ik al zei, ik zal gaan, wat je ook doet. En als iemand vraagt wat er is gebeurd, dan zal ik vertellen hoe belangrijk ik mijn vrijheid vind.”
Twee blauwe ogen waren de twee redenen om het huis niet uit te mogen
Tante Ayse is altijd mijn favoriete tante geweest. De speelse en spontane tante die op elk idee eerst ja zegt en daarna zich afvraagt of het haalbaar is. De tante die mij als klein kind om een uur ‘s nachts nog meenam naar de stad voor een ijsje. Wiens man haar nu op zijn handen draagt. Ik weet wel op wie ik lijk.
Mijn ouders slaan mijn ogen weliswaar niet blauw, maar de woorden doen mij alsnog pijn. Woorden die de afstand vergroten, die mijn liefde in een verkeerd daglicht zetten. Ik zal alsnog vol trots mijn vrijheid opeisen, want ik kan niet altijd het pad volgen dat zij hebben uitgestippeld. Zoals mijn tante zal ik vol trots aan iedereen vertellen waarom ik doe wat ik doe. En ooit hoop ik dat zij inzien dat ik geen vierkant wiel probeer te maken. Ik probeer mijn eigen wielen te maken om mij, op een zelfstandige manier, op mijn eigen weg te kunnen begeven. En als ze dit niet vanzelf inzien, dan zal ik koppig doorgaan totdat het wel gebeurt.
