Column

De mythe van het maagdenvlies

Mijn haar werd bekeken door een tengere vrouw, haar lichtgroene ogen doorboorden mij haast. “Bouclé ou chignon?” vroeg ze. Ik maakte golven met mijn handen, terwijl ik probeerde te laten zien dat ik niet zo goed Frans kon. “Bouclé, bon.” Ik zat op een plastic kruk in de garage van een villa. De gastvrouw liep langs de wachtende dames met kopjes Nescafé. Jonge meiden die in een rij wachten op hun zoveelste bruiloftskapsel. De kleintjes waren als eerste geweest en verspreidden een syntetisch haarspray geur in de garage. Hierdoor moest de deur af en toe geopend worden. Het was koud die dag in Liége.

Dit artikel krijg je cadeau van OneWorld. Word abonnee
Ik was de dag ervoor gearriveerd om nog een deel van het hennafeest bij te wonen. De dochter van de nicht van mijn vader zou gaan trouwen. Of het was het kleinkind van het zusje van mijn opa. Of mijn achter-achter nicht. Hoe dan ook, een heel verwant familielid. De vrouwelijke familieleden van de bruid mochten op kosten van haar naar de kapster. Als je meer dan 40 vrouwen wilt plezieren, dan ga je voor kwantiteit. Mevrouw Valerie stond bekend om haar kwantitatieve prestaties in garages. Niet alleen dat, zij kon ook vloeiend Turks.

We zouden eigenlijk het allemaal makkelijker voor elkaar moeten maken, dat vlies zelf eerst breken op een of ander manier

Alleen verkozen deze vrouwen de Franse taal boven het Turks. Ik hoorde verfijnd Frans van de moeders en straattaal Frans van de dochters. Totaal buitengesloten van het gesprek begon ik aan een liter Nescafé-koffie. Toen ze het gesprek uiteindelijk voor mij overzetten op het Turks, leek het er niet beter op te gaan. Als ik niet oplette, leek het alsnog op een Frans dialect. Een Franse enclave in Turkije. Of andersom.

Na de gebruikelijke roddels over de bruidegom en zijn familie, kwamen de diepere onderwerpen. Maagdelijkheid, huwelijksnacht, pijn en hymen. “Wie gaat onze lieve Meyrem fluisteren wat ze moet doen”, riep een van de vrouwen die in een hoekje aan het roken was. “We zouden eigenlijk het allemaal makkelijker voor elkaar moeten maken, dat vlies zelf eerst breken op een of ander manier.” Ze pakte een van de krultangen. Vrouwen die lachen. Kippenvel kreeg ik er zelf van.

De taal der liefde
Als geneeskundestudent voelde het haast als mijn plicht om deze vrouwen te informeren. Een halfuur later hingen ze aan mijn lippen. Ze waren het ermee eens dat dit allemaal het kwaad van de man was en dat ze als Turkse vrouw meer geïnformeerd moeten worden. Een geslaagde middag. De mythe van het maagdenvlies was in ieder geval ontkracht voor deze vrouwen. Ik ga ervan uit dat mijn dierbare achter-achter nicht iets anders toegefluisterd kreeg. De taal der liefde is immers universeel.

Ik wil dat OneWorld blijft bestaan

AbonneerDoneer

Lees je bewust met OneWorld en draag bij aan een rechtvaardige wereld.

Dat kan al vanaf 6 euro per maand

Ontvang onze beste verhalen in je mailbox

Volg ons