Achterin de coupé wordt een ongemakkelijke glimlach uitgewisseld tussen twee reizigers die elkaar eerder, veertig minuten lang, totaal negeerden. “Waarom staan we eigenlijk stil”, durft iemand hardop te vragen. Mensen beginnen voorzichtig met elkaar te praten, kijken mij en elkaar voor het eerst recht aan. Mooi hoe vertraging tot contact leidt.
Betrokkenheid
We zijn het spontaan allemaal héél erg met elkaar eens, in deze stilstaande trein. We zijn samen de pineut. De omstandigheden dwingen ons tot saamhorigheid. En nu je mij hebt aangesproken, ken ik jou. Nu ik je even recht heb aangekeken, ben je een echt persoon geworden. Waar anonimiteit verdwijnt, begint betrokkenheid. Met elk van mijn medepassagiers zou ik nu, zonder twijfel, mijn boterham delen. Het enige dat er voor nodig was om mij (mede)verantwoordelijk te voelen voor de mensen om mij heen, was vertraging.
Gepijnigde blikken uitwisselen
“Dames en heren, er is iemand op het spoor gesignaleerd. We zullen helaas moeten blijven wachten”, doorbreekt de conducteur onze onzekerheid.
In de coupé wisselen we gepijnigde blikken uit, we maken geluidjes die “wat vreselijk” betekenen. Het sterkt ons in het gevoel elkaar te kennen, hier binnen. We huiveren bij de gedachte aan die ongelukkige onbekende op de rails. En ook zijn we bezorgd voor onszelf: “mogelijke aanrijding met een persoon” staat synoniem voor lang stilstaan. We hebben het met onszelf en met elkaar te doen.
Zand op de rails?
Snel klinkt de stem door de intercom weer, nu onverwacht luchtig en vrolijk. “Het was een fazant, dames en heren. Een overstekende fazant. Niets aan de hand! We zullen onze reis snel voortzetten naar de eindbestemming”.
Niet iedereen in de coupé heeft begrepen wat de vertraging heeft veroorzaakt.
“Wat, zand op de rails?”, piept een oude dame verward. Gelukkig zijn we nu allemaal bekenden in de trein. Iemand zal haar rustig uitleggen hoe het zit. En misschien zelfs haar hand vasthouden als ze de grote stap uit de trein naar het perron zet. Zo aardig zijn we, nu we elkaar kennen.
